Dank je Bert, voor alles wat je voor ons koor deed, voor wat je voor het Sint-Martinuskoor en Acantus hebt gepresteerd en betekend.

Ook van Véronique, die hier vandaag niet kon zijn, nemen we afscheid. Hopelijk is dat maar tijdelijk.

 

In het bestuur wuiven we Christine, Gerd en Annemie uit. Drie vrouwen, drie sterke krachten, en dat

 

Tot slot, beste vrienden, heb ik nog wat fitnesstips voor een kranige zeventiger, om het leven met liefst nog vele jaren te verlengen:

zorg voor gezonde voeding (bv op koorweekend, koorfeesten)

af en toe een feestje met een matige uitspatting, dat mag van Pascale

zorg vooral voor geestelijk voedsel (muziek, cultuur)

breng afwisseling in je levenspatroon (= in het repertoire…)

anderzijds ook regelmaat: routine van de wekelijkse repetitie

geniet, met mate, maar nog belangrijker: met maten (= essentie van koor = samen)

laat je goed omringen (bestuur, dirigent, Koor&stem)

verwaarloos je oefeningen niet (stem, lichaam, gezond lichaam voor een gezonde stem)

stel het gezelschap van jongeren op prijs (jonge koorleden houden een 70-jarige op de been)

af en toe een fikse uitdaging om je wakker en fit te houden (talen als Bosnisch, Catalaans, Castiliaans, Zweeds, Oud-Nederlands; muzikale uitdagingen zoals bv. Weihnachtsoratorium)

Een reisje af en toe verruimt je horizon, en houdt je talenkennis en je culturele interesse op peil

Een financiële meevaller geeft je meer en nieuwe mogelijkheden (sponsoring)

een rimpeltje hier of daar is niet zo erg: het geeft aan dat je ‘leeft’

Leve onze Platina jubilaris,

Leve Acantus.

7 januari 2017

Afscheid van Bert

Op de melodie van ‘Laat ons een bloem’, Louis Neefs

Beste Bert,

Bij alle lofredes, bedankingen, geschenken en blijken van zéér grote waardering voor jou als rotsvaste bas en zéker ook voor jou als persoon op de nieuwjaarsreceptie van 7 januari ll., hebben velen van ons toch wel even iets moeten wegslikken. Dat was vooral te merken aan de bevlogenheid waarmee het geliefde 'Guralu' gezongen werd, alsook de onovertroffen bassenhulde. Krachtig, uit volle borst en met hartstochtelijke passie. Passie is emotie, emotie is muziek, en muziek is jóuw passie, en daarmee is de cirkel rond.

Zo is het schrijven in dit boekje ook een passie van jou. Kleine mijmeringen, grote gedachten, over de meest uiteenlopende onderwerpen. Je schrijft vanuit je hart, vanuit jouw waarneming, jouw bewogenheid, jouw eigenheid. Je bent een rasechte verteller. Ik hoop – en velen met mij- dat je dit nog lang zult blijven doen en dat je ons blijft verblijden met je fijnzinnige waarnemingen en filosofische gedachten. Als “schrijfmaatje” wil ik je hierbij ook een klein verhaal aanbieden, hoewel ik voor deze bijzondere gelegenheid een andere pen wil aanvoeren. Het schoot me te binnen toen ik je uiterlijk zo rustig op je stoel zag zitten, terwijl je alle drukte om je heen gadesloeg, maar je je éigenlijk mentaal zat voor te bereiden op wat komen ging. Het is van de hand van nog zo’n verteller, Toon Tellegen, uit het fijne kleinood “Maar niet uit het hart”, een bundeltje met piepkleine dierenverhalen uit het bos.

Bert,

Ik wens je van harte nog véél gelegenheden toe om met elkaar naar het glinsteren van de rivier te gaan kijken, naar de dauwdruppels aan de bloemen in het voorjaar, naar je bloeiende Acanthus mollis, naar de prachtige herfstkleuren van de amberboom in je tuin, en naar de omgeploegde akkers in de winter. Gelegenheden en tijd om te genieten, kortom.

Eén ding staat vast: je vrienden van Acantus zullen je zeker missen, maar ook aan je blijven denken en manieren zoeken om elkaar te blijven ontmoeten. Dat dat andersom ook zo is, daar twijfelt niemand aan. Want je kan Bert wel uit Acantus halen, maar Acantus niet uit Bert.

En mocht het gemis je plots toch teveel worden op een donderdagavond, dan kan je thuis nog altijd twee stoelen op elkaar zetten voor dat vertrouwde repetitiegevoel. Een tip met een knipoog ;-)

Marja van Kooten

Zandberg, 8 januari 2017.

 

 

Dag bassen, bestuur, koor en dirigent van Acantus.

Ik ben eigenlijk nog niet helemaal bekomen van het hartelijk afscheid dat bestuur en bassen mezelf en Paula hebben bezorgd op de nieuwjaarsreceptie van Acantus.

Kleine dingen deden mij vermoeden dat ik wel eens vernoemd zou kunnen worden in een of andere speech, met in het beste geval een applaus, weliswaar diep gemeend, van de hele ploeg.

Maar de afwezigen hadden weeral eens ongelijk. Het werd een ongelooflijk uurtje basuitwuiven. Zeker voor mij en Paula, maar ook voor alle aanwezigen. Het was balsem op mijn hart toen de lovende woorden van de voorzitster en Godfried mijn verwondering doorprikten, en ik moeite moest doen om mijn ogen niet te laten overlopen. Jullie moeten weten dat ik nog altijd maagd ben en dus hypergevoelig. (in het San Martinootje 1e jaargang nr 3 heb ik toen eens een artikeltje geschreven over "het Koor en het Zonneteken").

En de hulde bleef duren. Een mooie fotocollage was mijn deel plus een prachtige foto van mezelf, geconcentreerd in actie.En toen de bassen plots ongedwongen een plaatsje gingen opzoeken op een vermeend podium, en met papieren zwaaiden die ik niet mocht zien, wist ik dat er een lied aan kwam. Spontaan kwam de melodie van 'Tule Koju' in mij op. Dat is een liefdeslied en dus zeer toepasselijk. En bovendien een lied uit ons laatste kerstconcert. Maar voor mij werd ons extatisch concert toch overtroffen door het lied dat de collega-bassen ten berde brachten op de melodie van Louis Neefs' 'Laat ons een bloem',op tekst van Helga, de onvolprezen soul-mate van Piet. Nooit heb ik de bassen zo enthousiast horen samen zingen, nooit was het koor samen met de partners zo toonjuist dat ik, weliswaar stiekem, met mijn ogen rondkeek op zoek naar verborgen opname-apparatuur. Niet dus. Maar het was toch weergaloos.

Vergeef mij mijn krakkemiekige speech naderhand. Ik wilde zoveel zeggen en heb zo weinig vernoemd uit mijn lange loopbaan als bas. De vele concerten met lange voorbereidingen heb ik altijd graag gedaan. De vele koorreizen naar plaatsen waar ik anders nooit zou gekomen zijn blijven onvergetelijk. De vele repetities die voor mij een routine waren geworden en waar ik veel cultureel erfgoed binnengelepeld heb gekregen. En alles te samen, deel uit te maken van een warme groep mensen, als het ware een enorm dekbed, waar ik kon onderduiken in uw stralend gezelschap, was een voorrecht.

Een stap opzij zetten is geen stap achteruit. ik ben en blijf lid van Acantus, en als het niet zou kunnen zou niemand mij kunnen beletten om te zeggen; mijn Acantus.

Nogmaals een gemeend bedankt voor alles.

Ik groet u van uit De Klinge

Bert

Wat een koorlid zich zoal bedenkt tijdens een Zweeds kerstlied...

Bij ons op school is er nog niet zo heel lang een interessante nieuwigheid: CLIL, afkorting voor Content & Language Integrated Learning. Dat betekent dat leerlingen een vak volgen in een vreemde taal. Ze kunnen dus chemie en godsdienst in het Engels volgen of aardrijkskunde in het Frans. Lesinhoud én taalkennis worden tegelijk aangebracht. Nieuw in onderwijslandschap. Verfrissend. Hip. Vernieuwend.

Bij het doorworstelen van een Zweeds kerstlied op het koorweekend bedacht ik… wij zijn gewoon een CLIL-koor. Hip! Dit is wat we bij Acantus al jaren doen: muziekinhoud combineren met vreemde talen-kennis. Eerst en vooral zijn er de tientallen talen waarin we liederen zingen: van Latijn over Catalaans naar Roemeens, van Macedonisch tot Zweeds, van Spaans tot Fins... Hebben we alle doorsnee talen gehad (nu ja, hoe “doorsnee” is uw Bosnisch?), dan zwieren we er nog een zelfverzonnen taal bij. En ook al leidt dat tot heel wat fonetisch gekribbel op de partituur, ik ben eigenlijk wel blij dat onze dirigent bij de uitspraak de puntjes op de i (of de bolletjes op de a) zet: een sj is geen s en al zeker geen tsj. Ik hoor de kunstgebitten al kreunen bij de gedachte aan een Poolse tekst…

Maar soit, niet alleen bij de te zingen teksten leren we vreemde talen. Onze dirigent probeert ons ook op een verdoken manier talen bij te brengen in zijn instructies. Uiteraard is onze piano wel eens wat te forte, moeten we soms zingen met een “angelus”-stem, wil hij dat de tenoren “da sein” of de bassen wat meer “en garde” zingen. Hij vergeet daarbij ook niet onze eigen rijke taalgeschiedenis een plaats te geven, als bijvoorbeeld de “peis” wat “schoorvoetend” of “amechtig” klinkt (ik geef het toe, ik heb dat laatste moeten googelen). Een ideetje om op de volgende wervende folder te zetten… Hou je van koormuziek én vreemde talen, dan is Acantus iets voor jou!

Ach, misschien me volgende keer gewoon een beetje concentreren tijdens 'Kersti lill god natt'...

Wat was als kind jouw toekomstdroom?

Als kind had ik geen specifieke dromen over mijn later beroep. Ik stond daar eigenlijk nog niet echt bij stil. Ik had geen uitgesproken roeping om brandweerman of politieagent of uitvinder te worden. Niets wees erop dat mijn toekomst in de muziek zou liggen.

Wanneer en waarom heb je voor muziek gekozen?

Het is allemaal wat toevallig gegaan. Ik was als kind met muziek begonnen op aanraden van mijn ouders, samen met vriendjes uit de lagere school volgde ik notenleer. Op relatief jonge leeftijd (8 jaar) begon ik piano te spelen. Maar niet met de bedoeling daar mijn beroep van te maken. De roeping is pas veel later gekomen. Toen ik een jaar of 15 was, was ik in een jeugdbeweging en toen leerde ik mensen kennen die gitaar speelden, en dat vond ik magisch! De klanken van de gitaar in combinatie met de stem, zo mooi! Ik kon daar enorm van genieten.

Toen ik 18 werd, heb ik een zwaar accident gehad, waardoor mijn knie vastgezet moest worden. Een mogelijke studiekeuze om leraar lichamelijke opvoeding te worden werd zo geboycot. Ik wist helemaal niet te kiezen wat ik verder zou studeren. Redelijk toevallig ben ik terechtgekomen in het Lemmensinstituut, ik had een toelatingsproef afgelegd en was geslaagd. Dan pas is mijn echte muziekstudie begonnen. Ik was zelfs al 19 jaar oud toen ik voor het eerst een contrabas zag! Later werd de contrabas dan mijn hoofdinstrument.

Kom je uit een muzikale familie?

Eigenlijk niet. Mijn ouders hielden wel van muziek, maar waren geen uitvoerende muzikanten. Mijn moeder zong in een zangkoor, mijn vader had, als autodidact, banjo leren spelen en mondharmonica. Wij hebben als kind altijd wel veel gezongen, in de auto … Vooral mijn moeder stimuleerde dat, ze kende veel liedjes! In die zin hadden we wel wat muzikale bagage. Mijn grootvader daarentegen was dirigent van de stadsharmonie van Roeselare, hijzelf speelde trombone.

Wie heeft jouw interesse voor muziek aangemoedigd?

In de jeugdbeweging werd ik echt geprikkeld door de muziek. Op een bepaald moment was ik echt geïntrigeerd om te zien hoe mensen met muziek zo veel emotie konden opwekken.

Toen ikzelf gitaar begon te spelen, had ik het enorme geluk Karel Vercruysse te leren kennen. Hij was mijn gitaarleraar. Hij is een geweldige muzikant! Hij speelt vandaag trouwens nog gitaar in Ishtar. Ik vind het een grote eer met hem te mogen spelen, zijn gitaarspel is ongeëvenaard. Hij heeft ook een enorm sterk muzikaal geheugen. Zijn bijnaam is the walking jukebox, omdat hij alle liedjes van The Beatles, van Simon & Garfunkel en talloze evergreens zomaar uit zijn mouw kon schudden.

Mijn tweede groot voorbeeld is mijn contrabasleraar, Etienne Siebens, hij gaf me op een heel gemotiveerde manier les in het Lemmensinstituut. Hij bereidde me ook goed voor op de job van uitvoerend muzikant, zelf was hij een begenadigd contrabassist die op internationale podia speelde. (Nvdr: Etienne Siebens is o.a. de oprichter van het Prometheus Ensemble.) Hij vertelde veel over de uitvoeringspraktijk, over muziekkwaliteit, over de geschiedenis van het instrument, over de techniek om het instrument te bespelen. Hij was voor mij zeker een inspirator.

Wie zijn jouw grote voorbeelden?

Gitarist Karel Vercruysse, die ik van heel dichtbij heb leren kennen, van op de eerste rij kon ik zien wat hij deed, hoe hij muziek bracht, en contrabassist Etienne Siebens waren mijn twee grootste bezielers. Ik luisterde als tiener veel naar muziek, naar toppop, ook Branduardi hoorde ik destijds graag, en Queen, Dire Straits, Neil Yong, Kevin Ayers, Genesis enz …

Hoe ziet een gewone werkweek er voor jou uit?

Ik ben toch wel zeer veel bezig met muziek. Ik ben leraar in de muziekacademies van Torhout en Diksmuide. Ik geef daar les contrabas (7 uur), daarnaast geef ik ook lessen samenspel; dit jaar is dat samenspel voor celli en contrabassen. En dan ben ik ook verantwoordelijk voor het maken van video-montages van concerten of festiviteiten van de muziekacademie.

Daarnaast componeer en arrangeer ik voor Ishtar, ik heb veel contact met andere muzikanten die me geregeld vragen om arrangementen te maken. Ik ben ook dirigent van twee koren. Voor hen maak ik enerzijds arrangementen, maar anderzijds componeer ik voor hen ook nieuwe stukken, maak ik nieuwe teksten.

Verder speel ik regelmatig in het trio Dolce Vita samen met de gitarist en de klarinettist van Ishtar. We luisteren allerlei evenementen op, we spelen op recepties, jubileumvieringen, academische zittingen e.a. We hebben hiervoor een heel breed repertoire.

Er moet ook nog wat tijd zijn om te ontspannen: wandelen, reizen, kunst ontdekken …

Je werkte een tijdlang bij het Filharmonisch Orkest (Brussel) (van 1988 tot 2010), je werkte als freelance contrabassist ook mee met het Collegium Instrumentale Brugense e.a. Daar vertolkte je eerder klassieke muziek?

Inderdaad, ik was 20 jaar lang vaste contrabassist bij het BRT-orkest, daar leerde ik niet alleen het repertoire van de klassieke muziek kennen, maar ook het impressionisme, het expressionisme, hedendaagse muziek kwamen aan bod. Het was een boeiende, leerrijke tijd! We speelden met heel wat grote dirigenten, een breed repertoire (van de romantiek tot vandaag); je leert zo de klankkleur kennen van al die instrumenten.

In het Collegium Brugense speelden we vooral barokmuziek. Je staat er in de kamermuziekgroep als contrabassist alleen voor, je speelt als contrabassist dan een volwaardige partij, je bent mee het fundament van de groep. We speelden vooral Bach, Telemann, Vivaldi …

Bij het componeren heb ik heel veel elementen overgenomen uit de klassieke muziek. In de folkwereld word ik eerder gezien als een klassiek componist. Het heeft waarschijnlijk te maken met de manier waarop ik componeer. Ik probeer heel veel variaties te brengen in mijn composities, zowel in de muzikale thema’s als de klankkleuren, ik besteed veel aandacht aan het samenspel van verschillende instrumenten, ik zoek ook naar nieuwe combinaties tussen instrumenten en zang

Ishtar telt een 8-tal muzikanten, één van hen is Ilse, zij speelt op zo’n 15 verschillende fluiten. Ik vind het heel bijzonder om alle instrumenten te leren kennen en daarvoor dan ook specifieke composities te schrijven.

Mijn tofste ervaring in het BRT-orkest? Voor mij was het heel plezant om met die grote groep mensen - we waren met zowat 100 musici in het BRT-orkest – op tournee te gaan. Ik herinner me een drieweekse tournee door Duitsland, waarbij we elke dag een concert gaven op een andere plaats, we waren dan heel wat onderweg van de ene stad naar de andere, best wel vermoeiend. Toch hadden we ook de mogelijkheid om de steden te ontdekken.

Onvergetelijk is ook de reis naar Buenos Airos (Argentinië), we speelden daar in het Teatro Colón, de sfeer was ongelofelijk. Spelen op de plaats waar zoveel grote orkesten en dirigenten concerteerden, onwezenlijk! (Het Teatro Colón heeft 2500 zitplaatsen en 1000 staan-plaatsen. De akoestiek van het theater wordt als een van de besten ter wereld beschouwd.)

Verder herinner ik mij een concert in het kader van het Festival van Antwerpen, op het programma stond een indrukwekkend hedendaags werk voor 8 contrabassen van Galina Oestvolskaja.

Het werk werd op heel tegenstrijdige reacties onthaald door het publiek. Sommige mensen vonden het zo vreemd, dat ze de slappe lach kregen; er werden allerlei technieken op de instrumenten uitgevoerd, een houten kist, eigenlijk een kist voor een gestorven kind werd gebruikt als slagwerkinstrument.

 

Jouw muzikale voorkeur gaat uit naar folk? Waarom? Wat trekt je zo aan in folkmuziek?

Ja, ik hou van folk, letterlijk vertaald betekent folk volksmuziek. Ik heb echter de indruk dat folk gekoppeld wordt aan de muziek van bepaalde folkgroepen. Maar het begrip kan volgens mij heel breed opgevat worden. Ook de klassieke muziek, componisten als Mozart, Beethoven, Stravinsky … maken gebruik van thema’s, elementen die overgeleverd zijn uit de volksmuziek … De volksmuziek heeft iets eeuwigs, gepolijst door de eeuwen heen, daardoor is de volksmuziek ook zeer sterk geworden, er is niets overtolligs aan, de melodieën zijn zeer krachtig, roepen hevige emoties op, zonder daarom ingewikkeld te zijn.

Waarom heb je Ishtar eigenlijk opgericht?

Eigenlijk toevallig … Els Cuypers, klassieke hoorniste, gaf mij in 2001 een bundel Europese liefdesliederen, uitgegeven door de Duitse uitgeverij Fischer. Liefdesliederen uit alle Europese landen, van het hoge noorden, Estland, Rusland, Oekraïne, tot het zonnige zuiden, Spanje, en ook vooral uit de Balkan. Ik heb dan een aantal liederen bewerkt voor meerstemmig koor. En op dat moment is de microbe voor die Europese liefdesmuziek ontstaan.

We zouden een éénmalig concert geven, ik nodigde enkele bevriende muzikanten uit om de liederen te begeleiden. Op het programma stonden een 15-tal liederen die ik bewerkt had, in de zomer van 2001, het concert vond plaats bij mij thuis op het jaarlijkse Nieuwe Oogstfestival … en de reacties waren zo overweldigend, zo positief, we zijn er dan mee doorgegaan.

Het was het begin van een heel creatieve periode; ik heb nog meer liederen onderzocht en bewerkt, arrangementen geschreven.

Werkt Ishtar met vaste groepsleden of wisselt de bezetting geregeld?

In 2001 zijn we gestart met een aantal professionele mensen uit mijn kennissenkring. In 2003 verliet Els Cuypers de groep, Soetkin Baptist werd toen de zangeres. Van 2003 tot 2010 telde Ishtar 9 muzikanten, allemaal klassiek gevormde musici. Het voordeel is dat zij een partituur op zicht kunnen lezen.

In 2010 heeft Soetkin dan besloten haar eigen weg te gaan, de bezetting wisselde toen wat. De huidige bezetting bestaat uit 8 muzikanten: Jetse Boone (zang), Lies Verhelle (zang), Ilse Vromans (dwarsfluiten en etnische fluiten ), Marc Pijpops (altviool ), Robrecht Kessels (cello), Karel Vercruysse (gitaar ), Frank Markey (klarinet, saxen) en ikzelf (piano, contrabas, composities).
Ik werk graag met een vaste bezetting, je groeit als groep, je leert elkaar muzikaal steeds beter kennen en het niveau stijgt.

Waarom hebben jullie deelgenomen aan (de preselecties voor) het Eurovisiesongfestival?

Onze deelname aan het Eurovisiesongfestival was een tamelijk toevallig gegeven, het had veel te maken met de compositie van O Julissi, een aanstekelijk deuntje dat voor een toffe sfeer zorgde, iedereen werd er blijgezind van. Iemand opperde dat het echt een deuntje was voor een of andere wedstrijd … Er waren toen net preselecties voor het Eurosongfestival, we stuurden het liedje in, we werden geselecteerd en de bal ging aan het rollen … Je treedt uit de schaduw, radio en televisie zijn nog altijd krachtige media, ze zorgden onmiddellijk voor een heel ruim publiek, voor heel veel aandacht. Iedereen ziet je, iedereen kent je. Op korte tijd verhoogt de naambekendheid!

Wat heeft de deelname aan het Eurovisiesongfestival betekend voor jou en voor de groep?

Het is ongelofelijk in welke stroomversnelling we terecht gekomen waren, we traden wel al op in culturele centra, maar we waren toch een relatief anonieme groep. De deelname aan het Eurosongfestival had heel wat impact op de leden van de groep, ze werden herkend op straat en aangesproken. Maar ook als groep waren we verplicht om van een amateuristisch ensemble om te schakelen naar een goed georganiseerd, gestructureerd instituut. We zagen ons verplicht te werken met een boekhouder. De administratieve en financiële druk zorgde voor veel stress, er moest heel veel in orde gebracht worden op zeer korte tijd.

Ondertussen waren er ook veel repetities, we werden geselecteerd om naar Belgrado te gaan. We kregen heel veel reacties op onze website, bestellingen van cd’s enz. Dat moest ook allemaal opgevolgd worden. Er ging dus heel veel energie naar al dat bijkomend werk, terwijl we vooral artistiek bezig wilden zijn.

Welk aandeel heeft Ishtar in je totale muziekcarrière?

Ishtar neemt een belangrijke plaats in mijn leven in. In 2010 voelde ik dat voor een keuze stond: in het orkest blijven en met Ishtar stoppen of omgekeerd. Ik heb dan voor Ishtar gekozen, ook al is het quasi onmogelijk te leven van …. Sindsdien combineer ik Ishtar met het lesgeven. Er gaat niet alleen tijd en energie naar de optredens, er is ook het andere werk. Contacten leggen met organisatoren, contracten opvolgen, het papierwerk, de administratieve en financiële kant van de zaak, het opstellen van het podium, de keuze van de geluidsinstallatie, de lichtinstallatie … We hebben daarom een tijdje samengewerkt met een manager, maar financieel is dat niet echt haalbaar. Het blijft een idealistische roeping, maar de emotionele bevrediging die je ervoor terugkrijgt is onbetaalbaar.

Aan welk project heb je de mooiste herinneringen? Waarom?

Heel veel mooie herinneringen aan verschillende optredens met Ishtar. We zijn met heel veel mensen in contact gekomen, met koren en orkesten. Als een productie een succesvolle onderneming wordt, dan geeft dat heel veel voldoening. Ook aan de samenwerking met Acantus heb ik heel veel goede herinneringen. De samenwerking met een kwaliteitsvol koor met een heel bezielende dirigent geeft heel veel muzikale vreugde. Het Eurosongfestival is een project buiten categorie, het was een langdurig project en naast de mooie herinneringen zorgde deze onderneming ook af en toe wel voor spanningen in de groep.

Welke toekomstplannen heb je met Ishtar?

Ik ben heel tevreden met de huidige groep, met de mooie mix van stemmen van Jetse en Lies. De sfeer binnen de groep is zeer goed, iedereen is bereid zijn steentje bij te dragen. Nu hebben we 4 cd’s uitgegeven: TroubAmour (2005) O julissi (2008). Tussen donker en licht (2011) en Balkanoia (2012). Het is dus misschien tijd voor een nieuwe cd, een nieuw artistiek product, hiervoor moeten dan ook nieuwe composities gemaakt worden. Daarnaast willen we zoveel mogelijk optredens verzorgen. Voor sommige concerten opteren we voor een optreden met een kleinere groep: 4 muzikanten, nl. twee zangeressen, Ilse en ikzelf. De organisatie van een optreden met een kleinere groep is eenvoudiger, ook budgettair geeft dat wat meer ruimte.

Je bent ook componist. Welke compositie is voor jou nu nog het belangrijkst? Waarom?

Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden. Ik vergelijk mijn composities soms met kinderen, je kan tussen je kinderen ook geen keuze maken. Ik heb eigenlijk aan alle composities mooie herinneringen, ik kan me herinneren waar en wanneer iedere compositie tot stand gekomen is, in welke omstandigheden het werk gemaakt werd … Het maken van O julissi was een gemakkelijke bevalling, op één stralende voormiddag is dat liedje ontstaan, het heeft mezelf ook veel genoegen gedaan, het heeft me teruggebracht naar mijn ongerepte, vrolijke kindertijd. Soms schrijf ik ook droevige nummers, in mineursfeer, het heeft te maken met de stemming waarin ik ben. Dan put ik ook troost uit de compositie.

Neem je alle opdrachten aan of ben je hierin eerder kieskeurig?

Ik ben een muzikale duizendpoot, ik aanvaard de meeste opdrachten, ook als ze niet direct binnen mijn muzikaal veld liggen. Ik denk zo aan een compositie voor harmonieorkest. Je moet rekening houden met de instrumenten die aan bod moeten komen, je leert altijd veel bij door een opdracht aan te nemen die niet tot je eigen kerntaken behoort! Het is voor mij een echte uitdaging. Ik werk dikwijls met dezelfde instrumenten, maar ondertussen ken ik ook de mogelijkheden van bv. een cello. Je gaat dan schrijven voor dit instrument. Ook ben ik meer voor koor beginnen schrijven, omdat ik nu zelf twee koren dirigeer. Een koor is een menselijk instrument waarmee je een typische eigen sound kan maken, als meerwaarde is er de tekst die je kan gebruiken.

Welke is voor jou de tot nu toe meest uitgesproken muzikale ervaring?

De verbondenheid die je voelt als je muziek uitvoert, als je met een grote groep mensen met hetzelfde enthousiasme aan de uitvoering werkt, kan je onbeschrijfbaar mooie momenten beleven, je kan ook sterke emoties opwekken. Je merkt dit ook onmiddellijk aan het publiek, de feedback van luisteraars die op dezelfde moment hetzelfde voelden bewijst dit. Deze kippenvelmomenten op het podium hebben te maken met de deelzaamheid van de muziek, met de uitwisseling van emoties. Dan voel je jezelf als medium begenadigd!

Het laatste weekend van oktober kreeg Acantus bezoek van the Manchester Chorale. Het koor verbleef in het Radisson Blue hotel op het Astridplein. Voor velen onder ons eerder gekend als het ‘Disney Hotel’ over het Centraal Station. Ik had de eer om hen enkele rondleidingen te geven in deze, voor hen, onbekende, Vlaamse parel. Hetzelfde gevoel als ik heb als ik aan Manchester denk.

Vrijdag: Om en rond het Astridplein

Hoewel enkelen al een paar dagen vroeger van de Vlaamse kunststeden kwamen genieten, arriveerde het gros van het koor vrijdagnamiddag. Gerd W. en Wim VH. zorgden voor een warme ontvangst met een Antwerpse ‘goodie bag’. Na een korte verfrissing trakteerden we hen op een rondleiding in en rond het Centraal Station. Ze waren uiteraard onder de indruk van de pracht en praal van onze spoorwegkathedraal. Maar eerlijk, drie verdiepingen treinen en een roltrap die voor een stuk horizontaal loopt, dat hadden ze nog nooit gezien. Blijkbaar had het horizontale stukje, bij aankomst, voor hilarische taferelen gezorgd met over elkaar struikelende Engelsen.

’s Avonds werd verbroederd: een verzorgd diner op de tweede verdieping van het hotel met een verbazingwekkend zicht op het verlichte Astridplein en het station. Tijdens het diner werd het uitgebreide programma besproken en waren de Manchesterians toch een beetje bezorgd over het programma dat zij maar konden samenstellen voor het wederbezoek van Accantus aan Manchester. Na het diner verloren we een deel van het publiek, want zij verkenden het nachtleven en eindigden blijkbaar in het café ‘Beer Central’.

Zaterdag: Sightseeing in Antwerpen

Zaterdagochtend stond een gevuld programma op het menu, dus we sprongen al om 9 uur de tram op naar het centrum. Met een paar opvallende ‘Beer Central’-ogende en -ruikende aanwezigen!

Voor de middag werd de groep in twee gedeeld voor een historische rondleiding in Antwerpen. De klassieke highlights natuurlijk, maar ook een echt pak friet met mayonnaise en een duik in de voetgangerstunnel (alweer roltrappen) sprongen in het oog.

De die-hards kregen tussen de middag nog een extra rondleiding over de schilderijen van P.P. Rubens in de Kathedraal.

De kennismaking met Antwerpen leverde alweer een paar echte fans op.