In elke groep was een (vrouwelijk) slachtoffer dat de rode draad haakte.

Dankzij de gekregen letters vond iedereen de weg naar “Den Bengel”.

De ene dronk iets en de andere ging naar het poesjenellentheater kijken. Guy, de poppenspeler, maakte er een heus drama van met tal van gekregen uitspraken van de sopranen in zijn verhaal verweven.

Daarna begaven we ons naar de Oude Koornmarkt naar “Het Fondueke”. Gelukkig begon het nu pas te regenen.

De maaltijd was lekker en verzorgd. In gezellige sfeer en met een lied gaven de sopranen de wisselbeker door aan de tenoren. De rode draden werden gemeten en het weekendje Wenen werd aan de gelukkige winnaars uitgereikt.

De sopranen zijn de penningmeester eeuwig dankbaar voor zijn nauwgezette afrekening. We konden er geen touw aan vastknopen, maar Mario gelukkig wel.

En toen was het bedtijd. Met een tweede wandeling door de voetgangerstunnel, maar nu huiswaarts, lieten we de touwtjes terug los.

Katrien Deckers en Lucia De Cauwer

terug

Interview met Elsi Spanoghe

Als jongen zeg je: ‘Als ik groot word, dan word ik brandweerman, piloot ….’ Maar hoe komt het dat een meisje als jij zo bewust gekozen heeft voor muziek?

Als piloot of brandweerman vanzelfsprekend is voor een jongen, dan denk ik dat meisjes prinses willen worden? Wat ik hier precies bedoel is dat meisjes ook best kunnen antwoorden met ‘ik word piloot of politieagent’. Maar het is inderdaad wel stereotiep dat een meisje prinses wil zijn. Ik heb daar vroeger nooit veel over nagedacht.

Ik ben niet iemand die van kleins af zegde: ‘Ik word muzikant’, maar ik ben wel altijd met muziek bezig geweest … Mijn ouders zijn muzikaal, mijn zussen ook, we zongen thuis ook veel …mijn meter speelt viool … En ik dacht, toen ik zes jaar was, ik wil ook viool spelen. Ik deed dit graag, tot mijn achttiende; ik leerde ook piano spelen, deed ballet …Maar toen ik 16 was, wilde ik heel graag zingen …. In oktober ben ik begonnen aan de academie in Beveren (!) waar ik alle andere instrumentlessen ook al volgde en al gauw bleek dat ik aanleg had voor zang. Zingen was voor mij geweldig …

Ik wilde iets doen met muziek … Voor viool was ik niet goed genoeg, met piano was ik te laat begonnen, maar het zingen was echt iets voor mij. Toen ik viool speelde, had ik heel veel zenuwen als ik op het podium stond, iets van buiten moest spelen, mijn liefde lag niet echt bij het instrument, maar met het zingen is dat helemaal anders … Ik doe niets liever dan op het podium staan!

Na anderhalf jaar zang heb ik ingangsexamen gedaan voor het 'LUCA School of Art’, campus Lemmens, ik was geslaagd en kon aan mijn opleiding beginnen. Ik had het geluk les te kunnen volgen bij een goede zangpedagoge, Gerda Lombaerts. Zij heeft me heel veel bijgebracht op het gebied van techniek.

Heb je eigenlijk veel stress als je nu op het podium staat?

Niet echt, ik heb natuurlijk wel gezonde stress … Maar ik weet dat ik goed voorbereid op het podium kom, dat ik me over de noten geen zorgen hoef te maken en ik ben vooral blij dat ik mensen kan laten genieten van de muziek.

Ik heb de middernachtmis in de Carolus Borromeuskerk gezongen, maar ik was ziek geweest en mijn stem klonk hees. Ik was zenuwachtig omdat ik niet wist of mijn stem het aankon. Ik heb mijn stemapparaat dus laten rusten, twee dagen gezwegen, daarna heb ik de stem goed opgewarmd, het zingen lukte goed. Na nog eens twee dagen zwijgen was ik weer helemaal in orde.

Ik krijg vooral stress van externe factoren, bv. micro’s die niet goed werken of de gezondheid die niet mee wil. … Heb je bepaalde rituelen voor een optreden?

Niet echt, ik heb vooral graag contact met de mensen, ik zonder mij dus niet af, wel even voor het concert, maar ik heb graag contact met de dirigent, met de andere solisten … als zij dat ook willen … Ik wil natuurlijk tot rust komen voor het opkomen: ik warm mijn stem op, maak me klaar, kleed me om, doe mijn haar, ik wil er concertant uitzien. Dit in combinatie met enkele ademhalingsoefeningen (4 tellen in-, 5 tellen uitademen) brengt me tot rust en maakt me helemaal klaar!

Hoe studeer je je stukken in?

Het Requiem van Fauré kende ik natuurlijk al, de sopraansolo heb ik al vaak uitgevoerd tijdens begrafenissen. Dus nu was het vooral herhalen, controleren of alle nootjes wel juist zitten, daarom neem ik mezelf dikwijls op bij het oefenen, ik controleer ook de uitspraak.

En als het om een heel nieuw stuk gaat?

Een nieuw stuk zoek ik eens op internet op, ik luister één keer naar een goede versie – niet meer, want ik wil me qua interpretatie niet te veel laten beïnvloeden. Ik neem de partituur erbij, bestudeer de tekst, onderzoek het grotere verhaal van het personage, bekijk dus de achtergrond … Bij een lied is dat verhaal natuurlijk eenvoudiger.

Ik begeleid mezelf op de piano en begin doorgaans onmiddellijk op tekst te zingen. Dikwijls studeer ik verschillende stukken tegelijkertijd in. Soms gaat dat instuderen snel, het is comfortabel als ik hiervoor een tweetal weken tijd heb.

Natuurlijk heb ik meer tijd nodig als het om een uitgebreider werk gaat. Deze zomer studeerde ik de rol van Susanna uit “Le nozze di Figaro” in. Het is een lange opera en Susanna staat zowat de hele tijd op het podium. Ik werkte 2 à 3 maanden aan het instuderen van 350 pagina’s tekst, aria’s en recitatieven, in het Italiaans … .

Ik spendeer veel tijd aan het opzoeken van de vertalingen, want ik wil weten wat ik zing, wat mijn tegenspeler antwoordt. Ook besteed ik veel tijd aan de correcte uitspraak; we kregen wel een cursus ‘Italiaanse dictie’, maar toch. En dan inoefenen wanneer ik moet invallen … Karaoke met behulp van een cd …

Het stuk kennen is één ding, het van buiten leren lukt door het veel te doen, veel te herhalen, blijven herhalen.

Wat doe je als je tegenspeler iets anders zegt dan je verwacht?

We waren ons bij “Le nozze di Figaro” heel erg bewust van de tekst, we letten vooral op het laatste woord van de tekst van de tegenspeler, maar in ons geval helpen de noten ook wel.

Ik was het één keer even kwijt; mijn tegenspeler moest een beweging maken en tijdens die beweging gaf hij mij mijn eerste woord. Ik was me er even niet van bewust dat ik iets moest zingen op dat eigenste moment … Maar dank zij de hulp van mijn tegenspeler, kon ik mijn reactie juist plaatsen, zodat het publiek niets gemerkt heeft.

Normalerwijze is zoiets de taak van de souffleur.

Tijdens de opera moet je niet alleen zingen, maar ook bewegen?

Ja, en dat is dikwijls ook een hulp, want een bepaalde handeling hoort bij een bepaalde tekst.

En soms moet je anticiperen en creatief zijn. “Le nozze di Figaro” is een briefjesopera; als iemand een briefje vergeten is, kan een ander dit wel oplossen met een ander briefje dat toevallig in de zak zit.

Soms kan je het ook niet oplossen. Zo werd ik even in de coulissen geroepen, dus deed ik alsof ik iets moest halen, ik was tenslotte de dienstmeid. Maar het bleek hier om een klein boekje te gaan, ik kon het echter nergens wegsteken en ben dan – zonder boekje – weer het podium opgestapt om verder te zingen.

Hoe krijg je zo’n opdracht?

De rol van Suzanna uit “Le nozze di Figaro” van W.A. Mozart was eigenlijk nog een opdracht vanuit het ‘LUCA School of Arts’, een feestopera in samenwerking met de operaklas, het koor en het symfonisch orkest o.l.v. Ivan Meylemans. Voor deze producties doet men vaker een beroep op pas afgestudeerde muzikanten.

Voor ‘Libera me’ werd ik aangesproken door Godfried. Hij hoorde de ‘Liedcyclus’ van Lori Laitman die ik samen met mijn vriend, Stephen Biebuyck (professioneel saxofonist), zong en hij bouwde het concert op rond mijn thesis over gedichten en liederen uit Teresienstadt.

Na de middernachtmis in de Carolus Borromeuskerk hebben ze mij gevraagd voor een artiestenmis.

Via connecties word ik uitgenodigd voor de opluistering van bv. een academische zitting in het Flagey.

Welke uitvoering heeft op jou tot nog toe de meeste indruk gemaakt?

De Mis voor ongelovigen van Jeroen D’hoe was voor mij een heel speciale ervaring; het was voor het eerst zingen en acteren tegelijk in dit moderne oratorium. Heel fijn op verschillende locaties in een groot huis, …. Met verschillende muzikanten samen!

Ook de concertreis naar China (9 – 19 september) met het Arenbergorkest (Leuven) vond ik indrukwekkend, met als hoogtepunten de 6 concerten aan de universiteiten van Wuhan, Chengdu en Beijing en het concert in het weeshuis in Beijing, in totaal voor maar liefst 17 000 toeschouwers!

Wat doe je nog voor de kost?

Ik geef les in de muziekacademies van Tielt en Lier (vestiging Malle). Op maandag en dinsdag werk ik als leerkracht zang in Tielt, waar ik ook met het koor van de muziekschool werk; op woensdag en zaterdag ben ik werkzaam als leerkracht notenleer en samenzang in Malle. Op woensdagavond repeteer ik met het gemengd koor Amivoca in Kontich-Kazerne.

Daarnaast geef ik ook privé zangles, ik zing geregeld op huwelijken en begrafenissen en ik bereid me voor op concerten en audities.

Heb je nog tijd voor hobby’s?

Ik lees heel erg graag, meestal voor het slapen gaan; en ik doe heel graag handwerk! Ik maak geen kleren, wel gadgets: mooie kussens, knuffels, pennenzakken… Ook wandelen doe ik graag, … ik hou van bloemen, vogels, bomen. Liefde voor de natuur is er met de paplepel ingegoten. Maar muziek is eigenlijk mijn grootste hobby … Constant nieuwe stukken zoeken, projecten uitwerken voor ‘mijn’ kinderen (de kinderen van samenzang) enz. Dit jaar ben ik ook met accordeon begonnen, het instrument van het volk … je kan met accordeon direct voor sfeer zorgen; de mensen zingen mee … Volgend jaar staat trombone op het menu. Ik zou graag in een harmonie of fanfare willen spelen. Met een viool gaat dit echter niet!

Solocarrière of lesgeven?

Liefst een mengeling van de twee, zoals nu … het beste van beide werelden. Ik geef echt wel graag les, ik dirigeer graag … Ik zoek heel veel achtergrondinformatie op, ben constant bezig met zang en techniek, en terwijl ik dat probeer door te geven aan de jongeren, leer ik zelf ook nog veel bij. De concerten vallen ook niet zomaar uit de lucht.

Vertel eens wat meer over je koor, Amivoca?

Ik ben daar in januari 2015 gestart als dirigente; het koor telt ongeveer 25 koorleden. In november 2015 brachten we het concert The Funny side of the moon …. Op 24 april 2016 is er het aperitiefconcert Het zangcafé, met een lichter programma, met werken van Vlaamse componisten (o.a. Vic Nees) en kleinkunstenaars. In september houden we opnieuw een open repetitie.

In december staat een ècht kerstconcert op het programma.

Het gemengd koor Amivoca vindt zijn oorsprong in het ‘Gemengd Zangkoor Kontich Kazerne’ dat in 1969 werd opgericht als een samenvoeging van de twee bestaande Sint-Cecilia koren, het meisjeskoor en het mannenkoor. In 2019 bestaat het koor dus 50 jaar. We kijken dus al uit naar een groter jubileumconcert, samen met een ander koor en een orkest. Voor de meer nabije toekomst zijn er ook nog leuke plannen maar die kan ik nu nog niet onthullen…

Gerd Wenmeekers en Piet De Smet

terug

Bidden met muziek

Voor u gelezen in het Parochieblad

Geraakt door muziek

„Sommige composities hebben daadwerkelijk theologisch spreekrecht"

Jan Christiaens (43) is gehuwd, papa van vier kinderen en sinds 2012 stafmedewerker van de Oude Abdij in Drongen. Daarvoor was hij onderzoeker en docent muziekwetenschap aan de KU Leuven, waar hij onder meer muziekfilosofie en -sociologie gaf. Op donderdag 18 februari spreekt de musicoloog in het Beleg van Gent over geloven in muziek.

Wat was er eerst: de muziek of het geloof?

Ik denk de muziek. Ik herinner mij hoe mijn oudere broer van de sint een orgeltje kreeg. Hij keek daar niet naar om, maar ik was er niet meer van weg te slaan. Van zodra ik kon, trok ik naar de muziekacademie, waar ik notenleer volgde en piano leerde spelen.

Ook het geloof boeide mij al van jongs af aan. Wellicht speelde de muziek in de eucharistievieringen daar een rol in. Als jonge twintiger rolde ik via de muziek in de Sint-Michielsbeweging in Kortrijk. De stichter - de onlangs overleden priester Noël Bonte - wist dat ik piano speelde en vroeg of ik hun vieringen mee wou opluisteren. Iets dat ik nog elke zondag met veel plezier doe in de bijeenkomsten in Waregem en Kortrijk, waar ik woon.

Vanwaar die liefde voor klassieke muziek?

Ik kan dat moeilijk onder woorden brengen. Ik vermoed net door die band met het geloof. Wat er in muziek aan de oppervlakte komt is niet in woorden te vatten. Waarom worden mensen zo diep geraakt door muziek? Wellicht omdat ze de mens in zijn totaliteit aanspreekt: het gevoel, het verstand, de verbeelding, het lichaam. Vergeet niet dat muziek uit trillingen bestaat en ze je dus letterlijk beroert.

Daarnaast denk ik dat muziek, doordat het een tijdskunst is, de tijdsbeleving van je overneemt. Als je aandachtig wil luisteren naar een stuk van een kwartier, vordert dat je vijftien minuten op. Muziek kan de tijd ook laten vertragen of versnellen. Zo zei kardinaal Godfried Danneels ooit dat hij naar Bach luisterde voor hij ging slapen, omdat hij tot rust kwam door het kalme ritme van de muziek.

Welke liederen of composities lieten op u een onuitwisbare indruk na?

Origineel is het niet, maar wat mij elk jaar nog ontroert, is de Mattheüspassie van Johann Sebastian Bach. Ik ontdek daar nog altijd nieuwe dimensies in. Zo ervoer ik, sinds ik het stuk ontleedde voor lezingen in de Oude Abdij, dat het effectief een gebed is. Wat de tenor zingt, is de evangelietekst en daarnaast reikt Bach de luisteraars tekst en muziek aan - koralen en aria's - die de luisteraars toelaten het evangelie op hun eigen leven te betrekken.

Voorts is Le banquet céleste van Olivier Messiaen een pareltje. Het is een vrij toegankelijk en traag stuk over het hemelse gastmaal, de communie. Indien ik zou kunnen componeren, dan schreef ik zo’n stuk. Ik studeerde musicologie toen ik voor het eerst het zeven minuten lange orgelstuk van de toen voor mij nog onbekende componist Messiaen hoorde en ik wist meteen: over hem ga ik verder onderzoek doen. Dat deed ik en die man heeft mij geen seconde verveeld. Messiaen is een grote katholiek, maar tegelijkertijd speelt hij mee in de eerste klasse van de hedendaagse klassieke muziek. En zo hoort het, want religieuze klassieke muziek mag geen reservaat zijn binnen de klassieke muziek.

Chris Herremans heeft dit artikel gelezen in het Parochieblad

Chris Herremans

terug

Over het zingen in de kerk

Enkele paragrafen uit het boekje van mijn vader Marcel: Custos. Korte overwegingen voor kosters, kerkbedienden, orgelisten, zangers. (Gedrukt te Brugge, 17 juli 1944)

Minnezangers gods

‘Wilt ge zingen, dan moet ge beminnen’, zong de dichter. En Augustinus, die te Milaan bekeerd werd door de zoete melodieën van de Ambrosiaansche muziek, schreef ‘Cantare amantis est.’

Zingen is eigen aan hem, die bemint.’

Wie zingt, bemint.

Wie bemint, wil zijn liefde uitzingen.

Mijn zoon, wees als een minnezanger Gods, die zingt uit liefde en met liefde.

Indien ge Mij niet bemint, zult gij u weinig inspannen om schoon te zingen.

Ik begrijp zeer goed, mijn zoon: niet iedere stem is even melodieus en soms kan de keel schor en heesch zijn. Soms is er ook innerlijk zieleleed, dat drukt en ertoe neigt de stem licht te sluieren.

Maar ook met gebroken stem kan men zijn deemoed en zijn liefde uitzingen.

Hoe staat het met uw gezang, mijn zoon? Is hij liefdezang of een belachelijke parodie van de goddelijke liefde ?

Uw zang is de warmtemeter van uw liefde.

Mijn zoon, als ge zingt, dan moet ge weten, dat Ik in u werk. Ik geef u adem en stem en muzikaal gevoel. Ik doe voortdurend de klanken ontstaan in uw organen.

Gebruik dan organen en klanken tot het doel, waarvoor Ik ze in u verwek, nl. tot Mijn eer en glorie.

Er is meer: Ik geef een speciale, een hoogere gebedskracht aan uw gezang.

‘Qui bene cantat, bis orat’, zegt Augustinus: goed zingen is dubbel bidden.

Weet ook, mijn zoon, dat zingen in de kerk een liturgische functie is. Een liturgische functie wordt door mannen vervuld, niet door vrouwen.

Heer, ik erken het, ik ben een bevoorrechte. Zoo dikwijls mag ik ,in het openbaar, terwijl velen luisteren en hunkeren naar de bezielende warmte van mijn liefdezang, uw lofliederen zingen.

Valsch zingen

Mijn zoon, er zijn twee manieren om valsch te zingen.

De eene is, wanneer de toon ofwel te hoog ofwel te laag is.

Maar er is nog een ándere, en die is veel erger!

Dat gebeurt, wanneer een zanger inwendig niet in orde is, wanneer in zijn ziel niet de goddelijke liefde woont, maar de dood, de doodzonde.

Dan klinkt alles valsch, ook al zijn de noten juist.

Een minnezanger Gods, die de Minne uit zijn harte gebannen heeft, hoe kan die juist zingen?

Zing nooit valsch, mijn zoon, dat kwetst mijn gehoor.

En naar aanleiding van onze uitvoering van het Requiem van Fauré:

Requiem

Zooveel Requiem-missen hebt ge reeds gezongen, mijn zoon, maar Ik alléén weet, hoeveel gij er nóg zult zingen: er komt een tijd, dat een ánder over u Requiem zal zingen.

Er komt een tijd, dat een ander over u de doodklok zal luiden.

Er komt een dag en een uur, dat een ander uw lijk zal komen afhalen ten huize en bidden: ‘De profundis... ‘

Anderen, wellicht uw collega's uit de dekenij, zullen in de straten van uw dierbare parochie over u zingen ‘Exsultabunt’: het gebeente van den overledene, vernederd door den dood, zal eens opspringen in den Heer door een schitterende verrijzenis!

Dan zult ge voor het laatst binnenkomen in de kerk, úw kerk, en smeekend zal men zingen: ‘Subvenite! Heiligen en engelen Gods, komt, loopt 's kosters ziel tegemoet!’

De zangers, door u gedrild, zullen van op uw doksaal het hoopvolle Requiem zingen, terwijl een ander op uw orgel de begeleiding zal spelen. Maar naast dit stil-rustige wiegelied van Moeder de Kerk zal ook door het kerkgebouw het beklemde Dies irae galmen, het lied van den grooten angstdag.

Uw pastoor zal voor de rust van uw ziel de H. Mis opdragen en daarna zal hij dan komen staan bij uw lijkbaar met de andere priesters (hoe dikwijls hebt ge dat alles niet bereid en meegemaakt!) en zingen : ‘Libera me! Verlos me, Heer, van den eeuwigen dood!’

En tenslotte zal het door de gewelven klinken: ‘In paradisum!’ en uw lichaam zal uw kerkje verlaten, voor goed.

Waarschijnlijk zal alles verloopen, zooals zooeven beschreven werd; maar het kan ook heelemaal anders uitvallen. De dood is onverbiddelijk en mijn raadsbesluiten ondoorgrondelijk.

Wees altijd en op alles voorbereid, mijn goede zoon.

En word nooit gemeenzaam met den dood. Er is gevaar, dat iemand, die zoo dikwijls bij den dood staat en met den dood als het ware omgaat, den vreeselijken ernst van het sterven vergeet.

Wees doodernstig in het aanschijn van den dood!

Wilt ge weten, hoe ge de uitvaarten moet verzorgen, stel u eenvoudig de volgende vraag : Wanneer ik zal gestorven zijn, hoe wil ik, dat mijn begrafenis zou zijn ? Hoe moet er gezongen worden ?

Verzorg nu iedere Requiemmis, zooals gij zoudt willen, dat de Requiemmissen, over u gezongen, zouden moeten verzorgd zijn.

En wilt ge ‘in die illa tremenda, op dezen sidderdag’ van het oordeel Gods bijgestaan worden door bondgenooten, maak u nu goede vrienden, terwijl het nog tijd is.

Die vrienden, dat zijn de zielen, waarvoor ge de Requiemmis moet zingen.

Godfried Van de Vyvere

terug

Zingen is gezond

 

Voor wie nog zou twijfelen: zingen maakt ook blij!!

Dus laat ons zingen uit volle borst, correctie, uit lage buik.

Christine D'hollander

terug

Ik ben Anneleen

Ik ben Anneleen Jacob en in tegenstelling tot ‘Onze Lieve Heer’ verorberde ik op 8 april, Witte Donderdag van 1982, niet mijn Laatste maar mijn Eerste Avondmaal te Beveren...

Ondertussen dus 33 (bijna 34) lentes jong.

Als kind was er zeker al de interesse in het artistieke, zoals klassiek ballet, muziekschool en klassieke gitaar. De grootste passie was toch dictie en later toneel, waar ik m’n expressiviteit ten volle kon laten gaan!

Deze kennis kwam later ook goed van pas toen ik in het secundair deelnam aan het schooltoneel dat jaarlijks georganiseerd werd door O.-L.-V-Presentatie en het College. Op zich al een hele gebeurtenis; je moet weten dat de Presentatie destijds nog geen gemengd onderwijs aanbood …!

Het was een prachtige, unieke ervaring! Het stuk heette ‘De Snob’, een bewerking van ‘Le bourgois gentilhomme’ van Molière door Peter Perceval met als regisseur An Nelissen.

Na 6 jaar braafjes op de Presentatie-schoolbanken doorgebracht te hebben, vond ik het toch wel tijd om de wereld wat meer te verkennen. Het lesgeven zat al van kindsbeen af te kriebelen, zat ook al twee generaties voor me in de genen, en ik mocht van m’n ouders m’n studies in Gent doen. Mét uiteraard het ‘kot’-leven. Zalige tijden!Opnieuw bleek die artistieke voorkennis toch weer een enorm pluspunt. De dictie, het expressieve, de zang, … Allemaal belangrijke zaken in het lesgeven!

Ondertussen sta ik reeds 13 jaar met plezier voor de klas te Haasdonk in de vrije basisschool Wonderwijs – de laatste 9 jaar in het tweede leerjaar, maar ik heb ondertussen ook van de meeste andere graden geproefd.

Tijdens mijn studentenjaren ben ik ook mijn man, Koen Jacobs (ja, ja,… geen tikfout!) tegen het lijf gelopen en ‘blijven plakken’!

TWe zijn nu reeds 14 jaar samen waarvan 9 jaar getrouwd. We hebben elkaar 2 prachtige kinderen geschonken: Lukas (7 jaar) en Kamiel (4 jaar).

Met mijn gezin probeer ik zoveel mogelijk actieve zaken te doen, wat eigenlijk ook mijn tweede passie is. Naast het culturele vind ik het zalig om eens goed te lopen, skiën, waterskiën, fietsen, zwemmen, … En met 3 mannen in huis komt dit zeker van pas; ze zorgen voor genoeg energie!

Koken is ook iets waar ik volledig m’n ziel in kan leggen. Ik vind het zalig om uren in de keuken te staan, nieuwe gerechten uit te proberen, mijn eigen accenten erin te leggen en vooral dat mijn manvolk met veel smaak de potten leeglikt!

Het zingen bij Acantus…

Het kriebelde al lang om opnieuw iets met m’n artistieke achtergrond te doen. Zingen doe ik, naast toneel, heel graag. Voor de klas, om m’n kinderen in slaap te sussen, hen te troosten en te koesteren, ... Tijdens mijn studies lukte het zelfs beter bepaalde zaken te memoriseren wanneer ik er een liedje op verzon!

Maar toetreden tot een koor? En wat voor een koor dan …? Acantus… Niet de eerste de beste!

Toch trok ik afgelopen zomer m’n stoute schoenen aan en mocht ik een stemtest gaan doen bij Godfried. Ik liep letterlijk over van geluk toen hij na afloop zei: ‘Welkom bij Acantus!’

Ik ben met veel warmte en open armen ontvangen door jullie allemaal, lieve Acanti, waarvoor een welgemeende hartelijke DANKJEWEL!

Dikke zoen,

Anneleen Jacob

terug

Interview met Werner Van Mechelen

Wanneer wist je dat je zanger wilde worden?

Mijn keuze voor muziek heb ik eigenlijk bepaald toen ik 13 was. Ik weet nog heel goed op welke dag … ik mocht toen voor de eerste keer met mijn ouders naar de opera hier in Antwerpen, naar Tannhäuser van Wagner, een vrij zwaar werk. Ik wilde dat wat voorbereiden en trok naar de bibliotheek om de lp te ontlenen. Op de cover stond een afbeelding van de Wartburg in Duitsland, de plaats waar het verhaal zich afspeelt, heel imponerend voor een jonge knaap als ik.

Thuis zette ik de lp onmiddellijk op, en al meteen bij de Ouverture was ik verkocht! Ik ben dan naar beneden gegaan en zei tegen mijn ouders: ’Ik wil graag operazanger worden!’ Natuurlijk werd daar mee gelachen, ik moest eerste een (echt) beroep leren.

Zingen doe ik al vanaf mijn 5 of 6 jaar in het knapenkoor van de Sint-Pieterskerk in Turnhout. Ik mocht in het eerste jaar bij het koor al Stille Nacht en Susa Nina solo zingen, ik deed dat gewoon heel graag! Toen dacht ik er natuurlijk nog niet aan om zanger te worden. Ik ben dan muziek gaan studeren, voor notenleer had ik bijna altijd het maximum van de punten, viool ging niet zo goed… maar musiceren, met muziek bezig zijn, dat deed ik altijd heel graag.

Kom je uit een muzikale familie?

Mijn ouders speelden allebei piano, als hobby. Bij mijn grootouders van moederszijde werd wel veel gemusiceerd. Het was vooral mijn oom die heel veel interesse voor muziek had, hij nam de familie mee naar de opera, naar Verdi … Door mij is dan Wagner in de familie gekomen …. Zin in muziek hadden ze wel!

Ik ben dan muziek gaan studeren. Maar voor Wagner heb je natuurlijk een rijpere stem nodig. Aanvankelijk zong ik werken van Bach, Schubert, Schumann … en weinig opera.

Na mijn opleiding aan het Lemmensinstituut (Leuven) ben ik naar Zürich getrokken om opera te studeren. Via managers en audities ben ik dan in het operacircuit terechtgekomen. Ik heb twee jaar in Coburg gewoond, waar ik in het Landstheater zong, daarna verbleef ik één jaar in Bielefeld en dan ben ik freelance geworden. Eerst zong ik vooral Mozart en Puccini, maar plots kreeg ik de kans om de rol van Alberich in de Ring des Nibelungen te zingen en daarmee was mijn Wagnercarrière vertrokken.

Nu beschouwen ze me eerder als een Wagnerzanger; naast het Duitse repertoire (Strauβ, Bach, Brahms, Schumann …), komt soms ook het Italiaanse repertoire aan bod, nu zing ik bv. Rigoletto van Verdi. Maar vanuit mijn opleiding als oratoriumzanger gaat mijn voorkeur uit naar het Duitse repertoire, de Duitse taal. De tekst is dan eigenlijk belangrijker dan de muzikale lijn.

Italiaans zing ik ook heel erg graag, maar dat is een andere vorm van zingen, Puccini is zalig om te zingen, maar het is een andere stijl, de muzikale lijn, de lyriek is hier belangrijker dan het woord, de tekst.

Je moet van bij het begin alles van buiten leren, dat is een automatisme en dat gaat eigenlijk vrij snel, hoor … Het muzikale instuderen is eigenlijk veel moeilijker … Het hangt ook allemaal van het stuk zelf af …

Ik probeer de teksten ook wel te begrijpen, je moet immers weten wat je zingt … ik doe alsof ik de tekst zelf zeg … Voor Duits, Frans en Italiaans lukt dat heel goed, als je de tekst begrijpt, dan gaat het allemaal veel makkelijker. … Als ik bv. Russisch moet zingen, dan is dat louter na-apen wat je hoort, en een half jaar later ben je alles vergeten …

Dat is de grootste schrik van iedereen … Vroeger waren er nog souffleurs, maar door de besparingen zijn die bijna overal weggevallen. Bij Rigoletto is er wel een souffleur aanwezig, maar die is zo ver weg van ons, dat hij ons ook niet kan redden, als we de tekst niet meer weten.

Ik heb al wel eens een black out gehad, dat je pas vlak voor het zingen je tekst weer binnen krijgt … dat gebeurt, en dan ga je wel even dood … dank zij de adrenalineshock kan je dan weer verder … ineens is het er weer … en dan ben je alert voor de rest van de avond, hoor!

Ik heb ook al wel eens even lalala gezongen, of een strofe verwisseld …

Anders dan bij toneel is, dat wij naast de tekst ook de muziek hebben; de muziek loopt door en alles moet kloppen … De dirigent kan ook wel inspelen op een fout (bv. te vroege inzet)…

De bewegingen helpen als ze zinvol zijn, zinvolle bewegingen helpen je bij het onthouden of het uitleggen van de tekst (bv. een kopje koffie nemen op een bepaalde tekst), er moet een link zijn tussen tekst, muziek en handeling. Bewegingen helpen je dan ook om de spanning(en) weg te werken, vanaf het moment dat je op het podium komt, vallen die spanningen dan ook van je af, je speelt dan echt je rol.

Ik speelde onlangs Rigoletto, maar ik was ziek geweest en mijn stem zat nog niet volledig goed, en dan sta je daar en probeer je te overleven. Tijdens de pauze heb ik dan een aankondiging laten doen (n.v.d.r. een mededeling aan het publiek i.v.m. de toestand van de zanger); daardoor viel na de pauze de spanning weg en kon ik tijdens de tweede helft fantastisch zingen.

Bij de opera kan je tot elf uur voor de opera afzeggen, en dan zoeken ze een invaller, als het moet zijn aan de andere kant van Europa! Ze vinden altijd wel iemand … Of ze laten de zieke spelen en ze laten iemand anders van op de zijkant de partij zingen … of de zieke zingt met een aankondiging, het publiek apprecieert dat wel, ook omdat de zieke zanger de regie kent!

Weinig, ik eet niet voor een uitvoering, anders heb ik kans op reflux of slijm op de stembanden. Het nadeel is dan dat je moet eten na de voorstelling, en dan is het eigenlijk veel te laat. Ik drink vooraf veel water, ik zing bewust in, maak mijn stem zorgvuldig warm en ik ben zo wat een uur vooraf aanwezig in mijn loge, ik neem dan de hele partituur nog eens bewust door: wat moet ik zingen, ik zeg de tekst op en dan … boek dicht, klaar!

Ik ben op dat moment heel asociaal. Ik verdraag dan geen anderen om me heen, daar word ik maar zenuwachtig van.

Maar voor het Requiem van Fauré heb je toch geen zenuwen?

Vergis je niet, dit stuk is toch niet zo gemakkelijk voor de bariton … Moet zacht gezongen worden, dikwijls op één toon, lange zinnen, op z’n Frans, hoog, licht … Maar ik voelde me toen gelukkig in topvorm en was rustig.

Binnenkort zing ik de Mattheüspassie in Zürich, met de partituur in de hand. Het is nu wel zo’n twee jaar geleden, maar ik ken dat stuk wel door en door. Als ik de partituur weer ter hand neem, dan komt alles zo terug … Daar heb ik dan ook geen stress voor.

Kan je je nog opladen voor iets dat je al zo dikwijls uitgevoerd hebt?

Jawel, dat blijft, de muziek blijft een uitdaging, het blijft fantastische muziek … Je werkt ook altijd samen met andere orkesten, andere dirigenten, op andere plaatsen. Zürich is een fantastische plaats om te kunnen zingen.

Het fijne is, dat ik van mijn hobby mijn beroep heb kunnen maken. Ik ben altijd met iets fantastisch bezig: zingen, muziek maken, interpreteren, kunst maken …

Maar ik ben weinig thuis; dikwijls ben ik een half jaar weg … Ook nu ben ik heel veel onderweg, nu eens hier optreden, dan weer daar. Ik vertrek daarna twee maanden naar Hamburg, aansluitend twee maanden naar Berlijn … tot aan de grote vakantie ben ik onderweg … Zo evident is dat allemaal niet.

Ik moet heel veel vooruit plannen, we zijn nu al volop bezig met Kerstmis van volgend jaar. Kleine kinderen kan je makkelijk meenemen, grotere kinderen leiden stilaan hun eigen leven, en dan wordt het allemaal moeilijker om iedereen samen te krijgen …

December … Lohengrin … Tussen kerst en nieuwjaar verlof bij de opera …

Zanger zijn is ook manager zijn van jezelf. Eigenlijk regel ik veel zelf: hotels of verblijf, vliegtuigen, …

Voor de opdrachten werk ik wel met enkele managers samen, zij moeten voor de opdrachten en de contracten zorgen. Je voelt nu ook de crisis. Vroeger was ik enkele jaren vooraf volgeboekt, nu wacht men veel langer om iemand te engageren, omdat de operahuizen niet weten de uitvoeringen wel kunnen doorgaan.

Ja, ik heb les gegeven, o.a. aan het Lemmensinstituut, het conservatorium in Antwerpen en in Maastricht. Vooral liedklas. Maar ik ben eigenlijk heel ongeduldig om zangles te geven en dat is niet zo goed voor jonge zangers … Het is voor mij zeer vermoeiend en frustrerend … De technische kant van de zaak vind ik ook minder interessant …

Ik zing eerder vanuit de emotie, de eerlijke emotie … de mens zingt omdat hij de dingen niet meer met woorden alleen kan uitdrukken, zingen is pure emotie … en als je vanuit de emoties zingt, dan is de stem vanzelf beter, dan gebruik je je stem op een goede manier … ademsteun en zo moet/kan je natuurlijk leren …

Bij liedzingen gaat dat anders, daar gaat het meer om interpreteren, en dat vind ik veel interessanter; dan kan ik werken met de liederen, de componist, de stof, de interpretatie … En dat doe ik heel graag!

Een amateur is een liefhebber van … in dit geval een liefhebber van het koor, van de muziek … Ik zing graag met amateurkoren, het plezier van het bezig zijn met muziek is dikwijls zo duidelijk merkbaar, de amateurs hebben respect voor de solist en omgekeerd voelen wij de gedrevenheid van de amateurs die muziek willen maken. Er wordt met meer plezier muziek gemaakt!

Zingen in een koor heeft naast het muzikale aspect ook een sociaal aspect. Ben je als solist eigenlijk eenzaam?

Dit hangt uiteraard van de carrière van de zanger af. Je kan je beperken tot het oratoriumzingen ter plaatse, maar je kan ook internationaal gaan. Als je ter plaatse werkt, dan kom je tijdens de uitvoeringen dikwijls dezelfde collega’s tegen, je maakt dan ook afspraken om samen naar de concerten te rijden enz. Dat bevordert uiteraard de sociale contacten.

Als je internationaal werkt, dan is er minder ruimte voor sociale contacten. Je krijgt dan van de operahuizen dikwijls ook weinig ruimte om nog concerten te geven. Dat heeft mijn concertleven beperkt, en ook de omgang met de collega’s-solisten van hier is daardoor verminderd.

Als ik vrij ben, en thuis ben, en iets graag doe, dan zing ik hier wel heel graag concerten. Als de mensen mij vragen, dan ga ik daar heel graag op in.

Je hebt nog wel andere banden met Beveren?

Ja, naast mijn band met Godfried, studiegenoot aan het Lemmensinstituut, werk ik graag samen met de Piet Stautkring. Luc Famaey, een heel goede vriend van mij, heeft mij ook heel goed gesteund en hij heeft heel wat cd’s met mij opgenomen; ook volgend jaar kom ik naar het kasteel Cortewalle voor een concert. De programmatie van de cyclus is nu overgenomen door Liesbeth Devos.

Heb je naast de muziek nog ander hobby’s?

Ja, hoor, koken! Koken is voor mij een ontspanning, ik doe dat graag! Lekker wijntje drinken, filmpje zien, fietsen in de bergen (Mont Ventoux), wandelen, reizen … en ook wat luieren, enkele dagen niets doen, zalig!

Als ik ergens enkele maanden ben (Venetië, Barcelona, Shanghai (China)) dan probeer ik op cultureel vlak toch ook wat mee te pikken.

Doe je bepaalde dingen om fysiek in orde te blijven?

Zingen is eigenlijk een sport op zich. Maar om fysiek toch in orde te blijven heb ik een tijdje een hometrainer gehad, het deed deugd enkele keren per week op de hometrainer te fietsen. Maar nu we in Frankrijk wonen, heb ik de hometrainer niet meer nodig … fietsen in de zon, op de Mont Ventoux, helaas ben ik er zelden of nooit …

Tot op welke leeftijd kan je als zanger op het podium blijven staan?

Als je je stem goed gebruikt dan kan je toch zingen tot rond je zeventigste, als je je stem tenminste goed gebruikt. José Van Dam is gestopt op zijn 70ste. Placido Domingo zingt nog, hij is 75 jaar, en zingt nog de pannen van het dak … Maar de meeste mensen stoppen toch rond hun 70ste. Ik zal zelf blij zijn dat ik tot mijn 70ste kan blijven zingen.

Op 24 januari ll. woonden we een artiestenmis bij in de prachtige barokke Jezuïetenkerk op het Consciencepleintje te Antwerpen. Het was een kwaliteitsvolle uitvoering van de Missa brevis van W.A. Mozart, aangevuld met het ons bekende Ave Verum en een schitterend Jubilate Deo van dezelfde grootmeester. Voor de uitvoering tekende het Amsterdams Obrechtkoor o.l.v. Luc Löwenthal met Kees de Wijs aan het orgel.

Maar ik keer terug naar Carolus Borromeus. De monumentale gevel, die bijna een kopie is van de Gesùkerk in Rome, is wel geen ontwerp van P.P. Rubens, maar het is geweten dat hij in deze kerk heeft geschilderd en er evenzeer heel wat decoratief beeldhouwwerk voor heeft ontworpen

Daarna een koffietje en een Antwerps handje in de cafetaria op Het schoon verdiep van het stadhuis en onze druilerige zondagochtend was plots meteen opgeklaard.

Schilderijwissel

Wat me al langer bezighield in deze kerk was de aanblik op het majestatische schilderij dat zich in de middelste abscis bevindt, vlak achter het hoofdaltaar. Ik had ergens gelezen dat dit werk op regelmatige tijdstippen in het kerkelijk jaar kon gewisseld worden, maar omtrent het hoe en het waarom tastte ik volledig in het duister.

Plots, aan het einde van de mis, ’deus ex machina’ kondigde de celebrant aan dat op 10 februari, aswoensdag, het schilderij zou gewisseld worden, dit zou gepaard gaan met enige duiding omtrent dit gebeuren door enkele stadsgidsen. Eureka!

Dus wij op asdag naar Borromeus! Toen we daar om 13.45 uur binnenstapten, vonden we nog net 2 zitjes in een overvolle kerk!!

Om 14.00 uur begon het spektakel. De Kroning van Maria, een werk van Cornelius Schut (1597-1655) op doek en in een kader van 6 m op 2,5 m zou gewisseld worden voor de De Kruisoprichting van Gerard Seghers (1591-1651). Beide kunstschilders behoorden tot de Antwerpse School en waren dus leerlingen van Rubens.

Ik onthield van de uitleg dat er driemaal in het jaar een schilderijwissel plaatsvindt nl. op asdag, op Paasmaandag en op 15 augustus. De Antwerpenaars gaan er prat op dat deze wissel technisch, mits een vernuftig kabelsysteem, gedurende 400 jaar, nog steeds op dezelfde manier plaatsgrijpt. En ja hoor, er kwam plots leven in het doek, dat, gespannen op een kadrement, verticaal naar beneden zakte. Vier handlangers kwamen van achter het doek te voorschijn, staande op een authentiek plateau, waarop vroeger ook nog koren zouden hebben gestaan, en vanwaar ook toneel gespeeld werd, toen het gebouw nog als feestzaal dienstdeed.

In omgekeerde richting draaide men, na enkele minuutjes, de Kruisoprichting naar boven en de stervende Christus, werd net als de gekroonde Maria in het buitenste kader vastgeklonken.

Applaus op alle banken.

Duiding

Vroeger maakten nog twee retabels van Rubens zelf deel uit van deze wisselcultuur. Het ging om De Mirakelen van de H. Ignatius van Loyola (nb. Loyola is de stichter van de Jezuïetenorde) en De Mirakelen van de H. Franciscus Xaverius. Wie deze werken wil bewonderen zal echter een reisje moeten maken naar Wenen, waar deze werken te zien zijn in het Kunsthistorisch Museum.

De wisseling van schilderijen zou ook nog in andere Jezuïetenkerken in Europa plaatsvinden. De Jezuïeten zijn bekend om hun didactische kwaliteiten. Zij vonden dat het communiceren van hun leer beter overkwam door het tonen van tekeningen en schilderijen. En om de aandacht scherp te houden, wisselden zij regelmatig de schilderijen gedurende diverse fases doorheen het kerkelijk jaar.

In de steigers

Spijtig genoeg heb ik moeten vaststellen, dat het interieur van de Sint-Carolus Borromeuskerk weer in de steigers staat. Na de brand van 30 augustus 2009 is men eind januari 2016 begonnen met de restauratiewerken. Deze zullen 220 werkdagen in beslag nemen. Achteraan staan grote ijzeren stellingen, die stelselmatig naar voren zullen worden verplaatst.

Ik hoop dat wij daar in oktober met Acantus en het koor uit Manchester niet te veel hinder van zullen ondervinden.

Dit jaar zal wegens de restauratiewerken op 15 augustus geen schilderijwissel plaatsvinden. Wie het absoluut wil zien, moet dus op Paasmaandag naar Antwerpen.

Zes januari 2015. Bij de notaris in Hulst ontvang ik met verrassend weinig ceremonieel de sleutels van mijn nieuwe eigendom. Twee eenvoudige sleutels liggen op de houten tafel. Na de nodige handtekeningen pak ik ze op. Nuchter volk, die Zeeuwen. De klok van de basiliek slaat drie uur.

Zeven januari. Om 8 uur staat de aannemer voor de deur met zijn busje met aanhanger. Het zal een zeer vertrouwd beeld worden de komende weken. Steven is een stevig gebouwde kerel met een vrolijk gezicht en hij begint met ongekende ijver aan de verbouwing van de bovenverdieping. Dit huis is ergens in de jaren dertig gebouwd, dus ongeveer 80 jaar oud. Er is geen bouwtekening van. Het is gewoon neergezet zoals men destijds deed. Er zijn veel van dit soort huisjes in de streek. Een grondplan van pakweg 4 bij 7 meter met een zogenoemde ‘Franse kap’ erop. Iedereen heeft daar naar eigen inzicht en fantasie aan verder gebouwd. Het is kortom een wat oudere dame, er zijn wat kosten aan, maar er is beslist iets moois van te maken.

Om drie uur ‘s middags is de bovenverdieping herleid tot één open ruimte met een berg bouwpuin en stof. Na het puinruimen ga ik stof vegen. Het is wekenlang mijn dagelijkse avondtaak. De Vegende Hollander.

Acht januari. Kletterende regen en vliegende storm om de kap. Steven is de originele houten betimmering aan het slopen; de latjes springen in het rond. Opeens een hartgrondig: ‘Hódsternókke!’ Achttien jaar heb ik deze Zeeuwse vloek niet gehoord. Het is een hilarisch moment en ik neem de kreet al snel over. Hij kreeg een straal water in zijn nek; de isolatie op het kleine zoldertje is totaal doordrenkt. Terwijl we de nok bekijken, vallen de regendruppels om ons heen naar binnen. De oude pannen rammelen. Na inspectie zegt hij stellig: ‘T kom aaooll’ hoed’. (‘Het komt allemaal goed’). Hij kan dit op een bijzonder overtuigende manier zeggen en het is enorm geruststellend. Deze twee kernachtige kreten worden gevleugelde woorden tijdens de gehele verdere verbouwing; ze zijn perfect toepasbaar op alles wat zich voordoet.

Op een dag ga ik naar de Gemeentewinkel in Hulst voor een inlichting. De behulpzame dame vraagt in alle ernst: ‘Gaat u in het centrum van Zandberg wonen of in het buitengebied’? Eén moment denk ik, dat ik het vast weer verkeerd verstaan heb, maar nee. Even ernstig zeg ik dat ik in het centrum ga wonen. Dat lijkt me wel correct, op ongeveer twintig meter van de hoek. Het wordt een vrolijke rit terug naar Beveren. Centrum Zandberg, jawel. class="Akantje_p"

Er volgen hectische weken met ontzettend veel werk; denkwerk, zoekwerk, verbouwingswerk; beslissingen nemen, organiseren, heen en weer rijden, vergelijken. Tegelijk ga ik als een ware Don Quichot het o zo frustrerende gevecht met de ambtelijke molens aan. Je kunt dit nog het beste vergelijken met drijfzand: als je eenmaal stilstaat, zak je steeds dieper weg. Je móet dus wel verder, hoe dan ook. Het kost allemaal enorm veel tijd. Tussendoor moet er ook nog betaald werk verricht worden. Het dagelijkse veegwerk wordt bijna een rustpunt; weer een stukje verder gekomen vandaag.

Ondertussen is het een komen en gaan van mannen in huis. Aannemer Steven coördineert alles. Steve, de stukadoor, is van oorsprong Engelsman, maar heeft lang in Duitsland en Zuid-Afrika gewoond. Zijn taal is een wonder; het is een plezier om naar hem te luisteren. Wát hij zegt is al even hilarisch. ‘Main Frrrauw schmiert elke Tak zwanziek Booijterhémmen en die sain hejelemaol op, samen mit vaif Bananen’. Je hoort de hoofdletters gewoon. Deze man is zeer slank. Twíntig boterhammen? En víjf bananen? Per dág? Ik probeer te bedenken waar hij dat laat. Met zijn witte overall en bespikkeld met bezetselstof straalt hij onder de keukenlamp als een engel. ‘Yeah yeah’, zegt hij als we koffie staan te drinken, ‘but now moet iek ekt naao hois, dinnertime’. Is goed hoor Steve, ga maar lekker eten, eet smakelijk. Een zeer innemend, sympathiek mens en een vakman bovendien.

Steven, Steve, Stefan, Herman, Walter. Op een gegeven moment zijn ze allemaal tegelijk aan het werk. Het heeft toch wel iets, moet ik zeggen, al die mannen die voor mij aan het werken zijn.

Maandag 9 februari komt er een tv-ploeg. Het gaat om een serie ‘Help, mijn man is een klusser’. Een vriend van Steven is daarvoor aangemeld door zijn vrouw. Op haar verzoek neemt hij hem die bewuste middag onder zijn hoede. De tv-ploeg is een half uur te laat (‘Wat een eind weg hier’) en het is opeens ontzettend vol in de kamer. De presentator, de cameraman, de geluidsman, al hun toestellen, de vriend, nog een blonde dame die pardoes op mijn bouwmateriaal gaat staan waar ik al weken voorzichtig langs loop. Steven en ik kijken toe vanuit de keuken. De uitzending is ergens in april, men weet het niet precies. En zo komt mijn huis zowaar even op de nationale televisie.

De mallemolen stuitert verder en dan is 25 februari de verhuisdag aangebroken. Laat ik zeggen dat ik dat achteraf beter een maand had uitgesteld. Op 1 april 1997 verhuisde ik van Nederland naar België. Hoe prachtig zou het geweest zijn om ook op 1 april te remigreren. Ik had het gewoon moeten doen. De verbouwing was nog lang niet klaar en zodoende heb ik weken tussen de dozen gezeten. Overigens werd mij bij het uitschrijven uit de Gemeente Beveren een Document van Uitschrijving overhandigd met de weinig sympathieke woorden: ‘Afgevoerd Persoon’. Een verbijsterende status.

Vanaf het eerste moment voel ik mij hier thuis. Dat was al zo toen ik naar dit huis kwam kijken. Nu ik er woon kan ik mijn geluk niet op. Het kan me niet schelen dat alles nog niet op orde is. Het is mijn huis en ik zal er goed voor zorgen. Van een paar buren kreeg ik kaartjes met een hartelijk ‘Welkom op de Zandberg’. Een aantal van mijn buren is van eerbiedwaardige leeftijd en opmerkelijk kras en fit. De oude boer is in de 80. Hij tilt met gemak mijn bedbodem vanaf de stoep naar boven door het slaapkamerraam. De bodem is loodzwaar, de jongeman die hem boven aanneemt heeft er zijn handen vol aan. Twee zulke platen moeten naar boven voor mijn waterbed. Zonder zichtbare inspanning gaat de tweede omhoog. Hij kijkt peinzend naar boven en zucht: ‘Ach, ik ben niet meer zo sterk als vroeger’. Ik ben meteen benieuwd naar vroeger. Hij gaat naar binnen, doet zijn klompen uit, klost de trap op en kijkt zwijgend en met zijn handen diep in de zakken van zijn overall toe hoe de waterbeddenman bezig is om alles in elkaar te zetten. Zoiets heeft hij niet eerder gezien. Hij vindt het prachtig, zijn blauwe ogen glimmen. Hij heeft weer wat te vertellen thuis.

Mijn achterbuurman is iets jonger, half de zeventig. Onze tuinen komen op elkaar uit. Het stuk achter mijn tuin is zijn moestuin en daar is hij elke dag te vinden. In dit jaargetijde is er nog niet veel te doen, maar dat mag de voorpret niet drukken. Hij inspecteert met zichtbaar genoegen zijn mini-polder. Deze man is een fietser; elke dag fietst hij op zijn racefiets een rondje van vijftig tot zeventig kilometer. ‘Die ‘ouwj’ nie bie ô’, zegt Wim de chauffeur (‘die houd je niet bij hoor’.)

In het huisje op de hoek wonen de ouders van Wim. Zij zijn beiden half de tachtig. Ze redden zich prima, kalmpjes aan.

Mijn overbuurman links is ook halverwege de zeventig en ik kom hem tegen tijdens een fietstochtje in de polder. Ik rijd daar voor mijn plezier, hij is aan het collecteren voor de Hartstichting. Het is niet zijn fiets die zo rammelt, maar het geld in de collectebus in zijn fietstas. In hoog tempo en met rode wangen trappen wij door de polder, maar hij heeft nog voldoende adem over om enthousiast te vertellen over zijn beide zonen die in Noorwegen wonen met hun gezin. Hij en zijn vrouw komen er net vandaan; ze zijn met hun eigen auto gegaan. We houden halt op de kruising waar hij afslaat. Midden tussen de open velden doe ik mijn bijdrage in de collectebus. Een poos later zie ik hem nog gaan door het vlakke land, een held op weg naar een verafgelegen boerderij om daar wat geld op te halen voor het goede doel. Met zíjn hart zit het in alle opzichten wel goed.

Bij een ander fietstochtje ontdek ik akkers vol tulpen. Lange strakke rijen rode, gele, witte en roze tulpen staan stil te blozen in het zachte avondlicht. Terwijl ik ernaar sta te kijken, zie ik vanuit mijn ooghoek iets groots de weg oversteken. Het is een ree. Ze springt over de greppel het tulpenveld in, staat stil en kijkt om. We kijken elkaar geruime tijd aan en dan loopt ze weer verder. Ze steekt prachtig af tegen de bloemen.

De laatste vrijdag van de oneven maanden is het kaarten in het café. Dat wil ik absoluut eens meemaken. Dat ik niet kan kaarten is wel een nadeel, maar ik ga toch. Stipt om half 8 wordt er gestart, nadat iedereen zijn inleggeld van 3 euro betaald heeft bij de mannen van het organiserend Buurtcomité. Het blijkt een zeer ernstige aangelegenheid. Mijn hart slaat over als ik de drie vrouwen van de Graauw herken, die van de kermisbingo. Dat belooft. Het spel wordt mij langzaamaan duidelijk en ik slaag er zowaar in om één rondje te winnen. Het is een typisch geval van beginnersgeluk, want de rest van de avond word ik vakkundig in de pan gehakt door gehaaide oudere dames met degelijke namen als Klazien en Truus. De ernst, de stilte en de intensiteit waarmee gespeeld wordt is indrukwekkend. Als iemand in zijn koffie roert klinkt het als een oordeel en worden er sissende geluiden gemaakt. Buiten dit kaartspel is niets van belang; vanavond ligt het centrum van de wereld hier. Natuurlijk wint één van de dames uit Graauw. Om half elf is iedereen weg; bedtijd, denk ik. Ik blijf nog wat drinken met een paar buren; ik moet maar twintig meter verder zijn, nietwaar. Het was een leerrijke avond.

Mijn huis staat pal oost-west. Dat is natuurlijk leuk vanwege de gekende spreuk, maar er is meer. Avond aan avond draaf ik naar mijn tuinhekje om de zonsondergang te zien. Dat is spektakel op groot scherm, elke dag anders en het verveelt nooit. Met prachtige wolkenluchten; hele armada’s zeilen voorbij. Grote vogelvluchten, donkere silhouetten tegen een oranje zon. Elke avond schuift ze wat verder op langs de bomenrij in de verte. Daar blijft het niet bij: elke morgen zie ik de zon weer opkomen vanuit mijn bed. Nooit eerder was ik mij zo bewust van het draaien van de aarde. Ik voel het bijna fysiek. Ik krijg de aanvechting me vast te houden om niet uit mijn bed te rollen. Hoe snel draait de aarde rond haar as! De zon ging een paar uur geleden nog vlammend oranje onder in mijn achtertuin, en daar is ze alweer aan de voorkant. Ondertussen is de halve aardbol aan haar voorbij gedraaid. Ik voel mij deel van een oneindig veel groter geheel.

‘s Avonds is het aardedonker en staat er een massa sterren. Bijna dagelijks ga ik even kijken op het ‘achterdek’. Het is prachtig om de sterrenbeelden voorbij te zien kantelen gedurende de nacht en het jaar. Het is niet alleen donker, het is ook heel stil. Af en toe blaft ergens een hond, passeert een auto of komt hoog in de lucht een vliegtuig over. Verder niets; een vredige, ontroerende stilte.

Ik kijk mijn ogen uit; er is zoveel te zien. In de velden, op het land, in de bomen, op het water, in de lucht, op het schor, op de zeedijk, in alle seizoenen, bij dag en bij nacht. Allerlei vogels, alledaagse en bijzondere; roofvogels, uilen, ontelbare ganzen, fazanten, hazen, reeën, vossen in de schemering, de geduldig grazende schapen. Schapen hebben enkel vanwege hun aanblik al een kalmerende invloed. Kijk een kwartier naar een schaap en je stress verdwijnt. Ik kan het iedereen aanraden. Twee keer heb ik bijna een uil overreden. Een kerkuil en een velduil. Beide bleven zitten op de smalle polderweg (verblind door de koplampen, misschien hadden ze prooi vast, of allebei). Op het schor bij Paal wonen twee velduilen; het is zo mooi om ze te zien jagen. De Zandberg is een navigatiepunt voor alle vogels van en naar Saeftinghe; vluchten van tientallen overvliegende ganzen zijn geen uitzondering. In de tuin is het vogelvoer niet aan te slepen; alle kleine tuinvogels zijn aanwezig. Op nog geen tien kilometer kan je bij laag water zeehonden zien in de Westerschelde.

Van alles wat ik ooit gedaan heb, is dit veruit het beste. Ik wist niet dat ‘je eigen plek’ zo’n verschil zou maken. Straks komt de lente en dan heb ik mijn eigen tulpenveld. Daartoe heb ik 366 bollen geplant, voor elke dag van dit jaar één. Hopelijk komen er zwaluwen in de nestkasten. Dan keert de zon terug in de tuin en kan ik weer over mijn tuinhekje hangen. En sinds deze week bloeien de eerste sneeuwklokjes. Het zijn er al drie.

Marja,

21 februari 2016

Marja Van Kooten

terug

Vergankelijkheid

VERGANKELIJKHEID

Langs vuile grachten
aan de natte oevers van de tijd
schuiven verse, donkere dagen
zonder zin.

Deze zwarte avond ademt met de lippen toe.

Onafwendbaar waait
in de wieken van de Wase windmolens
de pijnlijke gedachte dat niets nog vast te houden valt,
een perpetuum mobile.

Ik vlucht, koortsig
In het groot , troostend land van innemende verzen en muziek
maar veel te klein
voor het rood en bloeiend hart
van mij.

Beatrijs Claus

13-02-2016

Bea Claus

terug

Photo [fō'tō]: een foto, opname met een camera

Graphein: uit het Grieks (γραφειν) betekent schrijven, tekenen

Beelden zeggen soms meer dan 1000 woorden

Kris De Schepper

terug

Koorkalender

donderdag 24 maart 2016	19.30 uur	Witte Donderdagviering, Sint-Martinuskerk
vrijdag 25 maart 2015	19.30 uur	Goede Vrijdagviering, Sint-Martinuskerk
zaterdag 26 maart 2016	20.00 uur	Paaswake Sint-Martinuskerk
dinsdag 3 mei 2016	20.00 uur	Repetitie op dinsdag i.p.v. op donderdag (O.-L.-H.-Hemelvaart)
do 12, vrij 13 of za 14 mei 2016		Examen pianobegeleiding Stefanie Van de Vyvere
zondag 15 mei 2016	11.00 uur	Pinksterviering, Sint-Martinuskerk
zondag 22 mei 2016		ArtuBe Ter Vesten
zaterdag 18 juni 2016	20.00 uur	Concert Rosa del Vents , n.a.v. de Barcelonareis, Sint-Martinuskerk, Beveren
1 t.e.m. 5 juli 2016		Bezoek aan Coral Catasons met 3 concerten
maandag 15 augustus 2016	11.00 uur	Viering Maria ten Hemelopneming, Bedevaartweide, Melsele
24 – 28 augustus		Hemelweekeinde
zondag 28 augustus 2016	12.00 uur	Aperitiefconcert ‘In den Hemel’
zaterdag 29 oktober 2016	20.00 uur	Gezamenlijk concert van Manchester Chorale en Acantus in Beveren
zondag 30 oktober 2016	11.30 uur	Opluisteren van artiestenmis in Carolus Borromeuskerk te Anwerpen door Manchester Chorale en Acantus
dinsdag 1 november 2016	11.00 uur	Allerheiligenviering, Sint-Martinuskerk
vrijdag 11 november 2016	10.00 uur	Mis voor Axis ter gelegenheid van Wapenstilstand, Sint-Martinuskerk
zondag 11 december 2016		Kerstconcert in samenwerking met Ishtar
Zaterdag 24 december 2016	23.30 uur	Kerstviering, Sint-Martinuskerk
Zaterdag 7 januari 2017	20.00 uur	Nieuwjaarsreceptie - ’t Klooster, Vrasene
Donderdag 12 januari 2017	20.00 uur	Eerste repetitie van het nieuwe jaar
Donderdag 26 januari 2017	20.00 uur	Algemene ledenvergadering

Gerd Wenmeekers

terug

Familiekroniek

 

Wij verwelkomen

Anneleen Jacob

 

 

Wij bieden onze oprechte deelneming aan

 

bij het overlijden op 11 januari 2016 van Nelly De Geest, (schoon)moeder van Kristien en Gert

bij het overlijden op 25 februari 2016 van Frans De Laet, (schoon)vader van Nicole en Chris, grootvader van Annelies

 

Gerd Wenmeekers

terug

Verjaardagskalender

	Juanita De Decker	27 februari
	Hugo Thierens	28 februari
	Jan Cerfontaine	1 maart
	Jonas Staut	4 maart
	Luc Geerinckx	8 maart
	Piet De Smet	12 maart
	Katrien Deckers	13 maart
	Kristien Van Bastelaere	15 maart
	Daan Peters	16 maart
	Agnes Hoste	31 maart
	Anneleen Jacob	8 april
	Chris Herremans	11 april
	Ingeborg De Meulemeester	14 april
	Karina De Bock	21 april
	Mario Fierens	23 april
	Ann Van Goethem	3 mei
	Christine Dhollander	9 mei
	Martine De Rycke	10 mei
	Hilde Marijnissen	10 mei
	Kris De Schepper	12 mei
	Godfried Van de Vyvere	26 mei
	Trees Janssens	28 mei
	Hera Wijckers	28 mei
	Marc Oosterlinck	12 juni
	Annelies Herremans	23 juni
	Manu Cardon	25 juni
	Carry Decleer	4 juli
	Ingeborg Smet	7 juli
	Nicole De Laet	21 juli
	Veronique Daelemans	25 juli
	Klaartje Schatteman	25 juli
	Marina Smets	28 juli
	Dirk Praet	4 augustus
	Marita Van Damme	15 augustus
	Mieke Michiels	5 september
	Bert Mendonck	9 september
	Sofie Jansegers	9 september
	Yvette Pluym	14 september
	Marc Van Kerckhoven	15 september
	Marja van Kooten	19 september
	Annemie Anné	25 oktober
	Gerd Wenmeekers	26 oktober
	Rik Daghelet	30 oktober

Gerd Wenmeekers