September 2018
Voorwoord

Een ledensite gaat voornamelijk over de leden. Dat is in dit Akantje meer dan ooit het geval. In de eerste plaats over een lid dat voortaan geen zingend lid meer is. We nemen afscheid van Marc Oosterlinck. Marc heeft ons verlaten maar Isabelle kwam er bij. Zij stelt zich voor.

Er zijn ook twee leden die iets te vieren hadden. Samen versterken Bea en Martine al 70 jaar de altstem. Bea die ons, zoals het intussen al een traditie is, weer verblijdt met een mooi gedicht. En er waren er ook drie die gedoopt werden op de Keulenreis.

Hét evenement in de afgelopen periode was inderdaad de Keulenreis. Maria en Frie blikken terug op deze prachtige zonovergoten reis met gedenkwaardige concerten. En Gerd laat ons nog eens de speeches van de Keulse schepenen nalezen.

Waar we naar uitkijken is naar het B-koorfeest. Gerda en Helga doen ons al watertanden. Maar voornamelijk kijken we uit naar het Requiemconcert van Duruflé. In 'Wat komt' blikt Godfried al vooruit.

In 'Wat was' vat hij nog eens samen wat we allemaal beleefd hebben sinds het vorige Akantje met als laatste wapenfeit: Laken.

Veel leesgenot!

Piet De Smet
Wat was

Het was weer een mooie zomer voor en van Acantus.

De reis naar Keulen was in alle facetten geslaagd.

Na de rondleiding in de Dom, waarbij beide groepen hun tevredenheid uitten over hun gids, brachten we een mooi verzorgd optreden tijdens het Mittagsgebet. Toch wel een eer, en een belevenis. Na de lunch op een zonnig terrasje aan de oever van de Rijn, bezochten we ofwel het Ludwig Museum, ofwel het Walraf-Richartz.

Het Ludwig Museum maakte mij erg gelukkig. Kunst bekijken in een museum bezorgt mij altijd iets ‘vredigs’. De keramieken van Picasso blijven me bij, naast vele, vele mooie schilderijen. Heerlijke namiddag.

’s Avonds konden we in groep tafelen in de Twaalf Apostelen. Tussen de gangen werd er ook gezongen. En verder was er nog iets met water… Eau de Cologne dus (sic).

Zondag begon met een lekker ontbijtje en een wandeling naar de kerk Sankt Maria im Kapitol. De omstandigheden om in te zingen waren ideaal: ruime zaal, piano… Het contact met de kapelmeester Wolfgang Klein-Richter was gemoedelijk, en verder heel efficiënt. We konden in de kerk nog even oefenen met het orgel. Helga was de perfecte verbinding tussen mezelf en Hera. Een huzarenstukje, maar geslaagd! We zongen voor ongeveer evenveel Keulenaren als Beverenaren. En toch brachten we een uitstekend optreden. Tevens de première, en meteen de allereerste keer samen met het orgel, van het werkje ‘Lord, make me an instrument of Thy peace’, vooral als repetitie voor de mis in Laken op 8 september. De mis van Močnik en het immer intense Thou wilt keep him in perfect peace, werden degelijk en glansrijk vertolkt. In de tuin werden nog wat groepsfoto’s gemaakt. De ‘chef muziek’ was content, hopelijk de koorleden ook, en nu kon de riem eraf. Lekkere lunch, wandelingetje, terrasje, om ons dan met de boot te verplaatsen naar het…Bootshaus. Prachtige locatie op een ponton. Hilarische doop van drie nieuwelingen. Misschien wel The best ever. Ook het eten was lekker, en we zongen voor onze Rik en Jeannine.

Een toffe reis, zonder grote ongelukken, met twee knappe optredens. Teambuilding. Top!

En dan ging het koor met vakantie, tot begin augustus.

Op 2 augustus waren al heel wat koorleden present op de repetitie. Die stond in het teken van Maria’s hemeltocht, en den Hemel zelve. De voorbereidingen liepen vlot, er was goede luim en veel energie.

Op 15 augustus zongen we op de bedevaartweide ‘Maria ter ere’. Verdienstelijke muzikale prestatie in deze akoestisch minder dankbare omstandigheden. Gewaardeerd door de talrijke (500!) aanwezigen.

Nog twee weekjes te gaan voor den Hemel.

Maar eerst werden we nog vergast op een ‘drink’ vanwege Martine en Bea, ‘samen 70 jaar alt’.(Maar als insider kan ik verklappen dat de aanleiding feitelijk hun x-ste verjaardag was, en het feit dat ze allebei ‘het werk achter zich laten’, om het p-woord niet te moeten gebruiken…)

Heerlijke temperatuur, gezellige locatie aan het water, drank en hapjes, knappe speech van de beide feestelingen,…een zomerse avond om in te kaderen, een warme Acantus-avond.

De laatste donderdag kwam Fio ons begeleiden.

Om 22 u. schrokken we ons een hoedje bij een hels fluitsignaal. Politie? Nee nee, de B-ploeg die ons kwam uitnodigen voor het koorfeest. Knappe act, met Helga op de mondharmonica, en de B-ploegers nu in een zingende rol met een leuk lied. Prachtige uitnodiging, knap idee. Goed gedaan!

We kijken ernaar uit.

Eind augustus ‘vierden’ we onze dertigste hemel, jawel. Begonnen met een paar flessen jenever, intussen uitgegroeid tot wat de hemel nu is. Prachtige realisatie van ons hemelcomité en zoveel helpers van B- en A-koor. Hen zij lof en eer, want ze hebben het weer voortreffelijk gedaan.

Foto Het Laatste Nieuws

Het concert op zondag was méér dan voortreffelijk. De weergoden waren ons goed gezind, en dus kwam het publiek dan toch massaal opdagen. Inderdaad, wat een massa. Heerlijk, een aangename verrassing. Het ensemble Kalinka zorgde ervoor dat de sfeer er alvast in zat. Het koor zong erg goed, het geluid was prima. Het publiek zong duchtig mee, de sfeer was fantastisch. Koor, Fio, Kalinka: allemaal op dreef. Het lied Kalinka galmde over Beveren. Bev’ren da’s heel ons leven!

Ons terras bleef na het concert nog goed bevolkt, en Kalinka hield de sfeer erin. Knappe muzikanten, Herman, Stefan, Pali en Aurel. Een waardig toetje voor de jubileumeditie. De ‘chef muziek’ was wééral content.

En het kon niet op, deze ‘zomer van Acantus’. 8 september was een dag waar we toch met een zekere (gezonde) spanning naar uitkeken. Acantus was immers uitverkoren om in de kerk van Laken te gaan zingen voor de herdenking van het overlijden van koning Boudewijn, 25 jaar geleden.

De familie Smet, met Veerle en haar broer Monseigneur Dirk, zaten daar voor iets, nee veel zo niet alles, tussen. De ene Monseigneur kent de andere, en zo kwam Monseigneur Herman Cosijns bij ons terecht. Vriendelijke, warme man. Het was een hele fijne samenwerking om deze viering voor te bereiden.

Aldus trok onze vloot, met 47 zangers, Hera en 4 medereizigers, met de bus aan het klein stationnetje ’s morgens in de vroegte naar Brussel. We hadden ruim de tijd om te repeteren, vooral om te wennen aan de afstand tussen koor en orgel in de flink echoënde ruimte. Geleidelijk aan slopen ook de prominenten binnen, ministers, ex-ministers, adellijke lieden…Onze Luc Geerinckx wipte snel de sacristie binnen om zijn maatje, nu kardinaal, Jozef De Kesel even te groeten. Ik zei het al, de ene Monseigneur kent de andere… We namen onze stellingen in op het podium. En dan veerde iedereen recht: daar kwam de koning met zijn gevolg. En…dat duurde wel een tijd. Intussen zat en lag er een hele batterij fotografen cameramensen aan het altaarpodium. We hoorden de toestellen ratelen als een AK 47. En als de koning en de koningin op hun plaats stonden (ja ja, zij moesten nu ook maar wat recht staan!) was het aan…Acantus. Love leadeth me, het stuk van onze vriend Chris uit Manchester, opende de dienst. De viering verliep verder vlekkeloos, en Acantus zong…even vlekkeloos. Mooie uitvoering, mooi dynamisch gezongen, goede intonatie. Ja, goed gedaan van ons koor!

Na de nationale hymne was er nog een kort gebed in de crypte bij de tombe van Boudewijn en Fabiola, waarna we in de galmende gewelven een mooie versie van Tebe Poem ten beste gaven.

En ja hoor, dan was het handjes schudden met Filip, met Mathilde (“mooi gezongen, jullie hebben werkelijk mooi gezongen”), mama Mathilde zei aan de drie kindjes dat ze ook handjes moesten geven; daarna ook nog Astrid en Lorenz. “Van waar komen jullie?” “Uit Beveren, bij Sint-Niklaas”. “Oh, dan ben jij hier nog al geweest.” Deze jongen was geflatteerd dat Astridje dat nog wist! (Anderhalf jaar geleden, met Terpander.)

Lieve De Munck zal voor altijd een speciaal gevoel hebben in haar linkerarm. Immers, terwijl Mathilde een praatje sloeg met dirigent en koorleden, bleef Filip op zijn ‘vrouwtje’ wachten, vlak, maar dan echt vlák, naast Lieve. Ze voelde de straling in haar arm. Is hij uiteindelijk niet met haar getrouwd, dan heeft ze nu toch even zijn warmte van heel dicht kunnen voelen. Gelukkig dat ze was, en ongetwijfeld nog is.

Monarchist, republikein, en alles ergens tussenin: iedereen leek wel tevreden, zo niet lichtelijk of meer uitgelaten over het hele gebeuren. En onze vrienden Monseigneurs waren ook blij.

Nog eens wuiven naar de vorsten in hun Mercedes, en dan het pleintje oversteken voor de lunch.

Gezellige keet, die Brasserie Royale. Gezellige bediening ook, met die sympathieke (…?)mix van Frans en een ietsiepietsie Neederlànts. Het zelfde als in de kerk dus, waar Frans en Nederlands allesbehalve fifty-fifty in verhouding waren. Dat moeten we aan onze vrienden Monseigneurs toch eens melden.

Maar we waren goed gezind, en de mevrouwtjes van de brasserie kwamen er (vandaag) dus goed mee weg.

De Brasserie Royale bleek niet royaal genoeg voor het eresaluut aan Marc, en dus werd besloten om het kleine feestje in Beveren te houden, bij het klein stationnetje. In de jaren 80 verkaste tenor Marc naar Beveren, waar hij na korte tijd ook ver-bas-te.

Een lange carrière bij Acantus was zijn en ons deel. Een trouwe zanger, altijd op post. Een heldere, klare stem, met gedegen partijkennis.

Met de mis in Laken nam hij afscheid van zijn actieve koorcarrière.

Zijn collega’s bassen bedachten hem met een fijn lied, dat wij in een kring rond ‘onze Marc’ ten beste gaven. Een doos met wijn, een beeldje van een zanger, een ingekaderde foto… Marc gaf een fijn wederwoord. Rita vond het al snel genoeg (“t’Is al goed hoor Marc”), maar Marc deed deze keer toch zijn eigen zin, en ging nog even door, met een flits door zijn koorgeschiedenis, en met dankbare woorden aan zijn vrienden van Acantus. Goed gezegd, Marc, heel mooi.

Hartelijk dank Marc, vanwege de hele Acantusfamilie, voor wat je gepresteerd hebt, als zanger, en ook in en voor den hemel (o.m. als sponsor). Ook dank aan Rita, op wie we konden rekenen als actieve B-ploegster.

Zo werd de feestelijke sfeer van Laken nog even doorgetrokken tot in Beveren.

Een fijne dag was het, daarna nog uitbundig ‘gevierd’ en ‘gedeeld’ op de sociale media, met leuke reacties uit ‘heel Europa’.

Een dag ook van warme verbondenheid in onze koorgroep.

Die warmte zal ook aanwezig zijn als onze zangers de mama van Martine ‘ten paradijze’ zullen geleiden. ‘Bonneke’, zoals ze in de familie wordt genoemd, was nog aanwezig in onze hemel. Misschien heeft ze daar haar hemel reeds besteld…

Zij ruste in vrede, en in onze herinnering aan deze lieve mama en oma, en trouwe fan van Acantus.

Godfried Van de Vyvere
Wat komt

Na Laken volgen het koorweekeinde in Drongen (Duruflé!), een optreden tijdens het slot van ‘Levensloop’, de mis van Allerheiligen.

Op 9 en 10 november pakken we uit met ons concert n.a.v. het einde van de Groote Oorlog. Het Requiem van Duruflé is het kernwerk. Er wordt gelezen uit brieven en een dagboek van het front. We zingen over de poppies en over ‘peace’, en na de sonneries ‘Réveille’ en ‘Te Velde’ (in Vlaanderen ook bekend als de Au Champs) sluiten we de avond met The Last Post, de sonnerie die het einde van de dag aankondigt. Op de dag van de wapenstilstand zelf, zingen we de mis, precies honderd jaar na het einde van de oorlog. Een fijn triduüm. Een fijne, intense voorbereiding staat ons te wachten.

Dan is het stilaan naar Kerstmis toe, en daarna naar 2019 voor het project (cd-opname en concerten) met Ishtar. Mogelijk ook deelname op 4 mei aan het korenfestival ‘Volkoren’ in Aarschot. In 2020 zijn er de World Choir Games in Vlaanderen, waar we zullen proberen ons graantje mee te pikken.

Zeg nu zelf, Acantus, daar is toch wat te beleven?

Godfried Van de Vyvere
Keulen, zaterdag 30 juni 2018

Om tien voor vijf begint de wekker te zingen. Zelf ben ik nog niet zover, maar dat komt vast nog wel goed vandaag: we gaan naar Keulen! Eerst naar Kieldrecht, waar Yvette en ik met Dirk en Gerda mee naar Beveren rijden. Bij Yvette is de wekker niet afgegaan zodat zij zich in zeven haasten heeft moeten klaarmaken, en in Beveren blijkt dat Dirk zijn partituren vergeten is. Onze polderbus liep dus als het ware door een hobbelige pas geploegde akker, maar we zijn op tijd aangekomen en buiten beeld zorgt Mario intussen al voor fotokopieën voor Dirk, waarvoor dank. En zo komt alles toch weer goed.

We vertrekken stipt op tijd met de Lauwers-bus en na de eerste opwinding van het weerzien (alsof we elkaar al wéken niet gezien hebben, in plaats van twee dagen), dommelt het merendeel van de reizigers zachtjes in. De enige verlichting in de bus zijn de nachtlampjes; stemmig blauwe cirkeltjes, zodat iedereen zo’n eigen aureooltje heeft. Het is een grappig gezicht en ik vind het ook wel toepasselijk. Tenslotte gaan wij ’s Heren lof zingen in de eerbiedwaardige stad Keulen, in de Dom nog wel.

Het liedje “Tussen Keulen en Parijs ligt de weg naar Rome” zit al dagen in mijn hoofd. In Rome waren wij al eerder, wij zongen daar in de Sint Pieter. In Parijs waren wij ook al eerder, twee keer zelfs. Het is dan ook een hele eer dat wij nu in de Kölner Dom het Mittagsgebet mogen zingen. Het maakt de driehoek tussen deze bijzondere steden compleet, en zoals iedereen weet is de driehoek een ijzersterke constructie. Het is bovendien ook een Bijbels getal, u welbekend naar ik aanneem. Dit soort mijmeringen houdt mij onderweg bezig, als een kleine mentale voorbereiding op wat komen gaat.

Onderweg wordt het prachtige programmaboekje uitgereikt, waarvoor weer alle hulde en lof aan de makers. Een schitterend overzicht met alles wat wij zouden willen weten over de stad, met plattegrondjes, tijdstippen, adressen, telefoonnummers, echt álles. Zelfs de meest verstrooide professor komt hiermee thuis en dat is knap. En kijk, het voorwoord begint én eindigt met een liedje: “Tussen Keulen en Parijs“ !

Halverwege maken we een pitstop. Altijd komische taferelen als er zo’n buslading tegelijkertijd naar het toilet wil, allerhande soorten koffie wil, diverse broodjes wil, gesprekken wil voeren met iedereen in alle rijen, nog afgezien van het rumoer dat dit veroorzaakt. Zoveel te doen in zo weinig tijd; het schetst in feite een heel compact beeld van onze moderne maatschappij. De wensenmens in tijdsnood. Met zo’n gegeven zou een choreograaf echt eens aan de slag moeten.

Aangekomen in Keulen parkeert de bus dichtbij de Dom, wij stappen direct het voorplein op en vervolgens staat alleman met het hoofd in de nek dit reusachtige bouwwerk te bewonderen. Voor de rondleiding in de Dom worden opgesplitst in twee groepen, een Duits- en een Engelstalige.

Eenieder zal het zijne cq hare wel gehoord, gezien en deels ook onthouden hebben, zoals onder andere de mooie mozaïeken op de vloer, de zetel van de bisschop, de bladgouden verhoogde schrijn, de eerbiedwaardige laatste rustplaats van Gottfried IV, Graf von Arnsberg (+ 21.februar 1371) en het zeer moderne glasraam in de rechterzijgevel, waarvan de afzonderlijke ramen gespiegeld worden binnen het raam zelf. Een heldere symmetrie van duizend verschillende kleurenvlakjes.

We stellen ons op in de rechterzijbeuk. Linksachter, helemaal bovenin hangt de wijzerplaat van de klok, die met twaalf fijne, heldere slagen de middag aankondigt. Het is zover! Wij brengen hier vier stukken ten gehore: Ubi Caritas (Miškinis), O salutaris (Jef Tinel) Hear my prayer, o Lord (Van Hulse) en Gloria Patri (Miškinis). Na het Amen komen er veel enthousiaste mensen kijken en fotograferen, er stonden wat pilaren in de weg voor een goed zicht. Het was een korte maar krachtige ervaring, wat een indrukwekkende locatie om te mogen zingen! Dat kunnen we toch weer bijschrijven op ons toch al indrukwekkende palmares.

We keren terug naar de bus om onze bagage op te pikken, waarna we te voet naar het hotel gaan om in te checken en om te kleden. Daarna is het tijd voor een vrije lunch. Ik strijk samen met Yvette, Karina en Isabelle neer op een klein terrasje met vrolijk groene parasols waar men heerlijke, versbereide en gezonde salades serveert.

Na de lunch steken we het plein over, waar een aantal riksja’s op klandizie staan te wachten. Dat lijkt mij wel wat, en omdat ik de enige van het lunchgezelschap ben die naar het Wallraff-museum gaat, neem ik afscheid van de dames en neem plaats op het overhuifde bankje. Dit heb ik nu altijd al eens willen doen, mij laten rijden. Het is een snel, milieuvriendelijk en gezellig vervoermiddel, want je kan volop kletsen met de chauffeur. Voor ik het weet sta ik voor het museum, met nog ruimschoots tijd voor een lekkere koffie in de bar.

De collectie van het museum is indrukwekkend veelzijdig en eigenlijk teveel om op te noemen. Ik breng geruime tijd door in de zaal met de doeken van de voor Keulen zo belangrijke Sint Ursula en haar elfduizend maagden. De doeken vormen samen een heus stripverhaal die de hele muur beslaat. Er is ook een wolkenzaal, waar naast de Ruysdaeldoeken grote kussens uitnodigend op de grond liggen. Heerlijk om er even op te liggen en door het grote raam naar buiten te kijken, naar de torens en de daken van Keulen, naar de blauwe lucht waarin inderdaad witte wolken voorbijzeilen, en zo even weg te dromen.

De tijd gaat snel en ik moet mij reppen om op tijd bij het hotel terug zijn voor de volgende ronde. Het is alweer etenstijd, en wij begeven ons te voet naar Restaurant XII Apostel aan de Heumarkt, waar we aan lange tafels aanschuiven om ons tegoed te doen aan de Italiaanse keuken. Gigantische pizza’s en pastaschotels worden op handige tafelhouders geplaatst en iedereen kan zich naar believen bedienen. Het gaat erin als koek en zoals dat hoort in ons gezelschap zingen wij er na de maaltijd lustig op los. Het is een vrolijke, fijne en feestelijke avond. De echte doorzetters gaan na het eten nog even de stad in voor een afzakkertje, maar zelf keer ik met een aantal anderen terug naar het hotel om te gaan dromen van wat de dag ons morgen zal brengen. Slaapwel allemaal!

Marja van Kooten
Keulen, zondag 1 juli 2018

Thalita Kum, jong meisje, sta op!

Kamergenote Ingeborg heeft een klein lichtje laten branden opdat ik mijn bed niet in het donker op de tast, met bijhorend gestommel, zou moeten zoeken en vinden. Zo attent. Classic Hotel Harmonie heeft goeie bedden. Dat heeft mijn vermoeide lijf meteen geweten wanneer ik me zaterdagavond rond 1:00 op mijn matras neer vlei. Net voor de slaap mij overmeestert, flitst er nog één gedachte door mijn hersenen die alle indrukken en beelden van een lange zaterdag druk aan het ordenen zijn: “oei, de wekker niet gezet … hopelijk Ingeborg wel.”

Zondagochtend blijkt de wekker volledig overbodig! Om 7:05 word ik spontaan wakker, fris als een hoentje. Op een werkdag lukt dat nauwelijks en niet zonder eerst vijf keer op de “snooze button” te drukken. Bijna ‘standaard’ zou ik als voor dood in mijn bed blijven liggen na een dag van pakweg twintig uur actief wakker zijn en een nacht van amper zes uurtjes slaap. Níet zo dus wanneer op stap met Acantus. Er is dan ook niets wat me meer energie geeft dan zingen. Niet zomaar zingen was het, maar zingen in de Dom van Keulen, alstublieft! Vier prachtige muziekstukken zingen, uit volle borst en met de nodige ingetogenheid, samen met een groep anders- én gelijkgestemde vrienden-Acanti, onder de deskundige leiding van een gedreven dirigent die er keer op keer in slaagt om het beste uit zijn koor te halen. Top-ervaring.

Helemaal herboren en klaarwakker na een douche, pakken we onze valiesjes in. Aan de ontbijttafels kan je de vermoeide gezichtjes van de slechte slapers er zó uitpikken. De temperaturen in de kamers zweefden ’s nachts dan ook tussen zeer zwoel en zweterig warm, zelfs heet. Dat was niet voor iedereen bevorderlijk voor de goede nachtrust. Maar een lekker en stevig ontbijt en –een paar koppen -straffe- koffie kunnen wonderen doen… en het zondagprogramma lonkt naar ons, méér dan uitnodigend.

De dagplanning kunnen we natuurlijk allemaal lezen in de reisbrochure, naar gewoonte bijzonder uitvoerig en zorgvuldig samengesteld en ingeleid door een creatief en inspirerend voorwoord van Godfried. Editie nummer 20 van de koorreis van Acantus verdient dat! Voor het geval dat we wel lazen maar vergaten is er reisleider Jan. Hij neemt zijn rol zoals altijd ernstig en bezoekt tafel na tafel. Zijn ‘immer so’ bereidwillige en zeer instructieve mondelinge briefing zet alle Acanti-én-B-leden-neuzen in de goeie richting. En zo zijn wij allemaal stipt op het appèl: we verzamelen ons als een kudde blatende schaapjes mét bagage en al voor de check-out in de kleine receptiehal, waar het krap en broeierig heet wordt.

Gelukkig staat het dubbeldekbusje van “Swa-ke” net om de hoek geparkeerd. Zijn mooie busje van formaat –jaja, met twee verdiepingskes, en de vele mooie zeteltjes, uitgerust met drukknopjes waarmee je de rugleuningkjes naar achter kan schuiven, de handige gordijntjes aan de raampjes, en niet te vergeten het toiletje met annex vuilbakje waarin je alleen je boodschap mag doen, klein of groot… Nee, nee. We zullen verder maar niet benoemen wat je zéker niet in het toiletje zelf kwijt kan. Ons behulpzaam chauffeurke gooit onze valiesjes in het kofferruim. Zo kunnen wij, ‘handsfree’ en verlost van onze lasten de stad gaan doorkruisen.

Als pelgrims, ontdaan van alle teveel, vatten we de tocht aan, doorheen een nog ingedommeld en pas ontwakend zondags Keulen, richting Sankt Maria im Kapitol, een verborgen Romaanse parel uit de elfde eeuw.

De site van Sankt Maria im Kapitol betreden na een ‘voettocht’ bij toch al warme temperaturen, is als aankomen in een oase in de woestijn. De binnenplaats tussen de schaduwrijke gaanderijen ligt te baden in het zonlicht. Her en der staan prachtige bloemen en heesters op de binnenkoer. Er heerst een rustige stilte die wij al snel verdrijven met ons getater.

Inzingen lijkt op deze ochtend geen overbodige luxe en Godfried neemt er zijn tijd voor. Menig paar stembanden staan gespannen door de korte nacht, of zijn wat vermoeid door het luide babbelen en harde lachen in de XII Apostelen gisteravond. Onze keeltjes zijn een beetje uitgedroogd door de hoge temperaturen en droge lucht. Of misschien zijn we wat schor door die ene pint, glas wijn of pastis, Red Hugo, Sekt of andere geestrijke drank te veel gisteren?

Het is alweer tijd om ons op te stellen in de kerk! Deze ‘basilica’ is prachtig, om stil van te worden. Haar schoonheid moet niet onderdoen voor die van de grote Dom, met zijn hoge, grootse, gotische stijl. Dit bouwwerk bekoort ons met zijn Romaanse looks, impressionant houten plafond, grote klavierblad koor en het in Mechelen vervaardigd Renaissancedoksaal met daarop het orgel, dat voor de verandering eens niet tegen een muur aan ‘plakt’ en een voor- en achterkant heeft… Wondermooi! Hera beklimt de wenteltrap richting orgel, test het uit, en speelt in, terwijl wij ons plekje zoeken en ons opstellen achter het altaar.

Vanop onze plek beneden, zie je niks van Hera daarboven. Probleem dus. Maar wanneer de nood het hoogst zit, is de redding nabij. Godfried schudt een creatieve oplossing uit zijn mouw. Wegens gebrek aan en de onmogelijkheid van (oog)contact tussen dirigent en organiste, wordt een tussenpersoon aangesteld. Helga -van Piet- zal “tolken” tussen beiden. Met arendsogen volgt zij, vanop het doksaal, Godfrieds bewegingen en gebaart deze door naar Hera. Gelukkig is Helga groot van gestalte, waardoor haar handen en hoofd nét zichtbaar zijn. Veel tijd om in de kerk nog in te zingen of te oefenen is er niet. We moeten tijdens de uitvoering veel meer en beter dan anders kíjken en onze dirigent goed volgen. Anders dreigen orgel en koor ongelijk te lopen, en dat zou zonde zijn van alle inspanningen en voor het resultaat.

De Duitse liederen worden steevast door de kerkorganist ingeleid door een haast op zichzelf staand voorspel waarbij de orgelpijpen nu eens klinken als strijkers, dan weer schallen als trompetten of toch weer ‘gewoon’ als orgel ‘blazen’. Is het nu omdat we daardoor zijn afgeleid dat we steevast niet van bij het begin mee zijn en soms zelfs de eerste notenbalk(en) missen? Lastig! Gelukkig loopt alles wel goed voor ‘onze’ muziekstukken die Hera begeleidt. En Helga vervult haar intermediaire rol uitstekend. Ze mag nog mee op koorreis!

Wat een akoestiek. Of alleszins, wat een nagalm. En wat een orgel. Het is echt genieten om in deze kerk de Kyrie, Gloria, Sanctus, Agnus Dei van Močnik te laten weerklinken, en wanneer we “Thou wilt keep him in perfect peace” … en “Lord, make me an instrument of thy peace” zingen, kan ik de “goose bumps” echt niet onderdrukken. De mis zelf gaat een beetje aan mij voorbij.

Met mijn passieve kennis van het Duits is het nog redelijk gesteld maar mijn actieve kennis is er sinds de lessen bij Manu sterk op achteruit gegaan. Toch bleek het Duits mij nog diets genoeg om de priester te volgen en wat mee te pikken van de lezing en duiding over “de (zieke) dochter van Jaïrus”. Thalita Koem*. Dat sprak mij wel aan. Een verhaal dat kernachtig samengevat gaat over het leven. En over opstaan. Over het leven dat belangrijker is dan de dood. Over aandacht hebben voor het kleine detail. We mogen niet vergeten dat we als mensen opgeroepen worden om op te staan, om te leven en om leven te brengen waar dood is. Dat hebben we met het opluisteren van deze mis toch maar mooi gedaan, denk ik: leven gebracht, met onze muziek, bij onszelf, elkaar en de toehoorders.

Dat zijn er tijdens deze mis niet al te veel. De houten banken zijn voornamelijk gevuld met B-leden van Acantus. Verder zitten hier en daar nog een paar oudere dames en heren. Twee oudere dames zeiden de organist na afloop dat ons koor wel zeker nog eens terug mocht komen. Wij hebben hen op een of andere manier toch aangesproken met onze gezangen.

Na het opluisteren van de mis is het tijd voor een leuke groepsfoto op de mooie binnenplaats, het omkleedkwartiertje, een dank- en afscheidswoordje aan en van de Duitse organist. Dan lopen we een laatste keer door de winkelstraat, richting centrum. In de erkers van de gesloten winkels, ligt links en rechts een enkele, eenzame dakloze, op een karton, onder een deken. Eentje heeft zijn hele hebben en houden in een supermarktkarretje gestouwd… Zij zijn nog niet ‘opgestaan’. Niemand lijkt hen vandaag al te hebben aangeraakt, laat staan tot leven gewekt of doen opstaan…

Wij hebben vrije tijd tot vijf uur. De maagjes knorren van de honger. Die moet gestild worden. De monden hebben dorst. Die moet gelest worden. Aan eetgelegenheden met snelle service in Keulen geen gebrek. We zoeken weer de Rijnkant op. Daar zucht een zachte bries en kunnen we ook wat naar het water en in de verte staren. Dankzij ‘onze’ tafeljagers Wim en Hilde, strikken we in geen tijd een aantal stoelen en tafels die voldoende plaats bieden aan ons groepje van die middag. We landen op hetzelfde terrasje als gisterenmiddag. We zitten onder gele parasollen. Twee mannen spelen saxofoon en klarinet en geven enkele Jazzy meezingnummertjes ten beste. Fantastisch… vakantiesfeer. Wat wil een mens nog meer? Er staat Lambrusco op de kaart. Die wordt fris geserveerd. Er is ook carpaccio. Van rode biet of van vlees. Er zijn schnitzels Wiener of Jäger en al dan niet met Pfifferlingen. Schot in de roos. Het eten komt snel. Maar wij hebben geen haast. Wanneer de lekkere Eiskaffee voor mijn neus staat, biedt een tweede life-band zich aan en weerklinken sfeervolle jazzy melodietjes, dit keer uit een contrabas, saxofoon, klarinet en accordeon. Terwijl we nog wat zitten na te keuvelen, schuiven grote rivierboten haast geruisloos voorbij over de Rijn, waarin het water onder de zomerzon ligt te glinsteren.

Een zacht deuntje weerklinkt in mijn hoofd: “On dirait le Sud, le temps dure longtemps, la vie sûrement, plus d'un million d'années et toujours en été.” … Iets van wereldlijke aard haalt me uit het gemijmer. De rekening. Ja, ja ! “Wir müssen immer noch bezahlen”. De Duitsers maken geen probleem van het “getrennt bezahlen”, dus de rekening is in een wip geregeld. Makkie... Geen gedoe, mooi zo. Volgens Daan is het wel best om in Duitsland de fooi voor de ijverige ober niet te vergeten. Oepsie. Tóch vergeten…

Een wandeling bevordert de spijsvertering en kan géén kwaad na deze maaltijd met porties van Duits formaat. We beslissen om via de Deutzer Brücke de Rijn over te steken, langs de Kennedy Ufer te stappen en dan via de Hohenzollenbrücke terug te keren en uit te bollen op het plein –lees caféterras- van het Ludwig Museum. Zo gezegd is zo gedaan. Aan de overkant van de Rijn krijgen we een mooi panoramisch uitzicht op de Keulse “skyline” die gedomineerd wordt door de Dom. Ik haast me daar wel voort langsheen de hoge amfitheaterachtige trappen op de Kennedy-oever… In geen geval benijd ik de zonnekloppers, die zich op de bloedhete stenen zitplatformen laten grillen als sardienen of vuurrode kreeften op een steengril! Mijn kuiten staan bijna in brand en mijn hoofd smelt haast onder mijn zonnehoed. We spotten onderweg nog wat kleurrijke folklore voor we ons op de brug begeven: een traditionele volksdansgroep stelt zich op voor wat groepsfoto’s.

Het is moeilijk om niet onder de indruk te geraken van de wellicht miljoenen kleurrijke liefdesslotjes die zijn vastgeklikt aan de balustrade op de Hohenzollenbrücke. Zoveel hangslotjes in allerlei vormen en formaten! Ze versleutelen en bezegelen de beloftes van liefde van talloze koppeltjes. Alle sleuteltjes liggen nu ergens begraven in het het zachte bezinksel van de rivierbedding, of zijn met de stroming van het Rijnwater meegevoerd op een kilometerslange reis naar andere oorden, verder weg, God weet waarheen. Van hoeveel beloftes van het type “ik zal altijd van jou houden” zou de schuld werkelijk worden ingelost? Hoeveel relaties zouden of hebben de tand des tijds en de beproevingen van het leven, de goede en kwade dagen écht (hebben) doorstaan? Dat is niet alleen een kwestie van goeie wil en inzet, maar ook één van het geluk aan jouw kant hebben…

Aan de overkant hebben we nog een halfuurtje de tijd om te verpozen op het schaduwrijke terras van het café aan het Ludwig Museum. Nog nooit ging een Kölschbiertje zo vlotjes ‘down the drain’.

Dan verzamelen we ons, jawohl, es wurde Nathalie bestätigt, richting kade 10, nummer 80, en stappen we de boot op.

Het heeft iets origineels en aparts om deze stad al varend over de Rijn te verlaten.

Het zorgt voor een geleidelijk afscheid, aan een aanvaardbare snelheid, uitgedrukt in knopen, óf traagheid, zo je wil. Uit- en wegvaren van Keulen biedt een ander perspectief op deze stad en de beide oevers van ‘haar’ rivier. Een zangerige vrouwenstem weerklinkt door de luidspreker. Via de geluidsopname krijgen we, auf Deutsch, meer uitleg over wat we kunnen zien als we rond ons heen kijken. De Duitse vlag op de achtersteven wappert in de wind. De combinatie van het geronk van de motoren, de deining van de boot, de zachte zon, de zwoele bries, het getetter van de Acanti op de achtergrond, het Kölschbier dat wat lichte roes bracht in mijn hoofd, maken me wat slaperig en een beetje afwezig. Ik blijf nog heel even bij de les en schiet nog een paar foto’s van het verre stadsgezicht en de nieuwe woon- en werktorens op de oever. Ik ben er nog niet uit of ze mooi zijn of gewoon knappe staaltjes van moderne architectuur. Mijn gsm rinkelt. Het thuisfront wil graag weten hoe het is in Keulen. De switch naar Portugees gaat nog wonderwel vlot…maar ik krijg niet alles in een notendop verteld.

Even later meren we aan bij het restaurant, Bootshaus Albatros. Een tof ‘concept’, geen ‘dinner on the lake’, maar een ‘dinner on the river’! Een mooie locatie voor een fijne afsluiter van deze korte koorreis met een rijk gevuld en toch goed gedoseerd programma. We worden ontvangen met een glaasje sprankelende Sekt.

Het slotstuk “doop” gaat al gauw in voorbereiding. Ik loop als het ware 3 K3 meisjes tegen het lijf in de toiletruimte. Een blonde ‘del’, een knappe zwarte, en een beminnelijke roodharige staan zich voor de spiegel te schminken. Ze strooien de Duitse én de Belgische kleuren gul in het rond. Het is daar een gegiechel van jewelste. Het doopcomité houdt zich klaar.

Gedaan met de rust wanneer een hyper kinetisch Hansje (Tim) zijn intrede doet op de ‘scène’. Hij leeft zich helemaal uit in zijn rol.

Gelukkig zijn er drie (!) Angela Merkels om hem te disciplineren en af en toe eens flink op zijn plaats te zetten tijdens de toespraken van de dopelingen, in de rol van drie Duitse schepenen: Ingeborg, schepen van sociale zaken en welzijn, Isabelle, schepen van cultuur en Nathalie, schepen van sport. Zij willen ons graag overtuigen van hun kwaliteiten. Ze willen promoveren! Ja, ze willen zelfs uit Duitsland emigreren en naar België komen om zich bij Acantus te voegen. Wie wil immers niet graag zingen bij dit Belgisch koor met een uitstekende reputatie, die sinds het optreden tijdens het Mittagsgebet in de Dom geconsolideerd werd? Een reputatie die zich trouwens vér buiten en over de Duitse landsgrenzen heen uitstrekt en al enige tijd internationale allures heeft.

De blonde schepen bijt de spits af en verwelkomt ons vakkundig, alsof ze het nóg heeft gedaan en het haar met de paplepel is meegegeven. De zwartharige is duidelijk expert in mindfulness. Zij heeft zeker ook leservaring. Ze draait er haar hand niet voor om iedereen inclusief zichzelf in een toestand te brengen waarin we ons “gewaar zijn” van gedachten, gevoelens en gedrag. Dat kan ons tijdens toekomstige repetities zeker nog van pas komen… Onze rode Isa steekt dan weer het vuur van onze innerlijke mens aan: ze deelt met ons haar kookkunsten en recepten van overheerlijke, gezonde, Duitse gerechten. Ze hebben humor. Bovendien kunnen ze alle drie liedteksten schrijven én zingen. Ze slagen er zelfs in om het lelijkste Duitse schlagerlied toch mooi te laten klinken én de dirigent om hun vinger te winden en duurzame trouw te beloven. Last but not least, ze slaan alle records qua drinkvaardigheid en bewijzen dat zij een halve meter Duits bier in minder dan één minuut kunnen opdrinken, zonder verpinken. Drinkvaardigheid past ook wel bij onze groep. (:-) De bereidwillige peter en meters geven hen dan ook graag hun zegen. En wanneer de doopbeloften zijn uitgesproken, kunnen wij alleen maar applaudisseren en hen toejuichen. Wij zijn blij met de aanwinst van drie fantastische dames bij ons koor!

Het is een fantastische doop, die nu al geboekstaafd staat in de annalen van de Acanti-dopen en in ons geheugen is gegrift als een onuitwisbare herinnering! Maar, wij hebben nog helemaal niet gedaan met zingen en zijn nog niet klaar om het buffet ‘aan te vallen’.

Wij zingen ook voor Godfried en Martine: zij vieren die dag hun huwelijksverjaardag. 20 jaar (?) gehuwd. Bravo!

En wij applaudisseren ook voor Rik en Jeannine. Zij vierden 120 jaar leeftijd samen én 40 jaar liefde samen. Godfried, Nathalie, Katrien en Hilde kwamen samen en schreven een prachtige tekst, die wij samen zingen op de tonen van het lied van de rechtvaardige rechters. Zij verdienen het zo héél erg hard! Zij hebben vast nergens een liefdeshangslot hangen aan een of andere brug. En toch horen ze bij elkaar, zoals sleutel bij slot. Mijn gemoed schiet vol wanneer ik denk aan een nog ander lied, van Sting, ‘Brand new day’. En ook aan “Bridge over troubled water”.** Nog vele jaren van liefde en samen-horigheid, dat wensen wij hen toe!

Na alle emoties, leute en plezier van de doop en de samenzang, volgt nog een dankwoord van Hugo aan dirigent en aan het bestuur. Applaus en pet af voor de goede zorgen en organisatie!

En dan mag het... De koude en warme buffetschotels staan er nu al lang genoeg… en wij zijn klaar voor het laatste gezamenlijke avondmaal in elkaars gezelschap. Guten Appetit! Wanneer we onze buikjes rond gegeten hebben, volgt nog een lange busrit met een chauffeurswissel onderweg. We komen veilig aan op het Stationsplein en wensen elkaar een fijne vakantie. Dan scheiden onze wegen, voor enkele weken, een korte break en repetitiestop. Het was een heerlijk koorreis. De nostalgie legt nu al een sluier over mijn hoofd. In augustus vliegen we er weer in! Op naar de volgende missen, koorweekend, concerten, en onze volgende koorreis!



*Noot:

Leven : waar mensen aandacht hebben en zorgen voor elkaar. Dood : waar mensen achtergelaten, verstoten en in de steek gelaten worden.

*Het verhaal over de (zieke) dochter van Jaïrus met de woorden van W. BRUYNINCKX (Uit: Tussen gisteren en morgen, Patmos 1971, p. 112)
 

Het dochtertje van Jaïrus

werd ziek, en stierf.

'Hij kan helpen!' dacht Jaïrus,

en liet Hem halen.

Hij hielp. Hij gebood het leven

terug te keren.

Het kind herleefde.

Onmiddellijk uitbundigheid

van vreugde - veel volk -

men geraakte niet uitverteld -

er moest op geklonken worden!

Het meisje zat daar: in de kring

van de belangstelling,

met grote ogen,

en met grote honger in haar maag.

Maar niemand zag dat.

Toch. Eén. Jezus zei: Geef dat kind

te eten, want het heeft dagenlang

niet meer gegeten; van uw nieuwsgierige

belangstelling kan het niet leven.

De fijnste geste van een liefdevol mens

is de aandacht voor het kleine detail,

dat zeer belangrijk is.

Zo is God. Dat zien we in Jezus,

de mens Jezus, op weg met mensen ...

Zo wil Hij ons.


**Noot:

Lyrics 'Bridge over troubled water'

Lyrics 'Brand new day’ Sting

Citaat uit lied:
 

“The river is wide, we’ll swim across”

I'm the rhythm in your tune

I'm the sun and you're the moon

I'm a bat and you're the cave

You're the beach and I'm the wave

I’m the plow and you’re the land

You're the glove and I'm the hand

I'm the train and you're the station

I'm a flagpole to your nation – yeah

I’m the present to your future

You’re the wound and I’m the suture

You’re the magnet to my pole

I’m the devil in your soul

 

You’re the pupil, I’m the teacher

You’re the church and I’m the preacher

You’re the flower, I’m the rain

You’re the tunnel, I’m the train”

You’re the crop to my rotation

You’re the sum of my equation

I’m the answer to your question

If you follow my suggestion

We can turn this ship around

We’ll go up instead or down

You’re the stair and I’m the handle

You’re the flame and I’m the candle”

Frie Van Rossen
Keulse doop

Het doopritueel in Bootshaus ‘Albatros’ werd in goede banen geleid door Angela Merkel (Bea) en haar zoon Hänsel (Tim). De lieftallige secretaressen waren Heidi (Katrien) en Hildegarde (Hilde), de fotografen van dienst waren Nathalie en Marc.

Drie schepenen van de stad Keulen Ingeborg De Meulemeester, Nathalie Thyssen en Isabelle Copejans moeten meer over hun land komen vertellen. Pas als ze slagen in hun opdracht kunnen ze lid worden van Acantus.

Als eerste kwam Ingeborg, schepen van sociale zaken aan bod.

Geachte koorleden en partners van Acantus,

Vanuit het college van burgemeester en schepenen heten wij u van harte welkom in onze wereldstad, Keulen. Ik moet onze burgemeester Henriette Reker deze avond verontschuldigen, maar ze heeft haar drie beste schepenen de opdracht gegeven jullie het volgende halfuurtje bezig te houden. Mijn collega’s zijn Isabelle, schepen van cultuur en Nathalie, schepen van sport. Ikzelf ben Ingeborg, schepen van sociale zaken.

Zoals jullie misschien wel weten is het beroep van schepen van sociale zaken in Keulen een heel gevaarlijk beroep! Onze burgemeester was nog schepen van sociale zaken toen ze een messteek kreeg in volle verkiezingscampagne. Maar alles kwam goed, en zij leidt nu onze stad als eerste vrouwelijke burgemeester, en ze doet dat fantastisch!

Als schepen van sociale zaken ben ik enorm begaan met de algemene gezondheid van onze inwoners. Wij verzorgen elke dag in onze Dom een Mittagsgebet, maar niet elke dag hebben we de kwaliteit in huis, zoals we die gisteren mochten ervaren, daarom heb ik steeds oordopjes voorhanden. Ik heb die nu ook bij, want we kregen van onze burgemeester de opdracht straks een liedje te brengen, maar we willen niet dat jullie gehoorschade oplopen, aangezien wij niet die kwaliteit van gisteren kunnen bieden!

De kleinste dame van de drie is Isabelle, schepen van cultuur. Als schepen van cultuur liet ze ons hart ook kloppen voor een groen Duitsland.

En dan was het de beurt aan Nathalie, schepen van sport.

Als schepen van sport heet ik jullie ook van harte welkom. Ik zie dat jullie de voorbije weken hard gewerkt hebben om hier in onze stad te komen zingen, en ik kan de stress op vele gezichten nog zien. Als schepen van sport vind ik ontspanning zeer belangrijk en daarom nodig ik jullie ook uit om de volgende oefeningen mee te doen.

Eerst en vooral gaan we zo ontspannen mogelijk op onze stoel zitten. Niet zoals sommige bassen: onderuit, met de handen op de buik … Maar ook niet zoals sommige dames, zowel sopranen als alten, op het puntje van de stoel … We zoeken een mooie middenweg tussen spanning en ontspan­ning, zodat we aandachtig kunnen luisteren.

Stel je even volgende fictieve situatie voor: je bent op een koorrepetitie en nog voor de repetitie begint, merk je dat je buurvrouw of -man niet aanwezig is. Onmiddellijk komen er allerlei gedachten in je hoofd op. Zou zij/hij niet komen? Is die nu weer op reis? Heeft die wel beleefd afgebeld? Moet ik nu een stoel opschuiven? Of zitten we dan allemaal verkeerd voor dat liedje met 7 stemmen? Zal de dirigent er iets over zeggen?

Of een ander louter hypothetische situatie: binnenkort is er een belangrijk optreden, maar de repetitie begint met nog­al wat afwezigen. Misschien voel je wel bezorgdheid om de afwezigheid van sommigen? Of frustratie? Of vooral boosheid omdat je niet kan doen wat je gepland had? Zullen we wel voldoende kwaliteit kunnen brengen?

Een laatste situatie: je zingt in, iedereen gaat de hoogte of de laagte in, maar jij hebt een droge keel! Je voelt je keel kriebelen, je drinkt vlug iets om het te laten overgaan, …

Er zijn dus drie mogelijkheden om te reageren op deze gedachten, gevoelens, en gewaarwordingen.

Je kan er iets over zeggen of er een grapje over maken.

Je kan jezelf afleiden door een tekeningetje te maken op je partituren, je kan heel veel notities schrijven bij de noten­balken, je kan stilletjes een praatje slaan met je buren, of je haalt je smartphone erbij.

Tenslotte kan je deze gewaarwordingen negeren, je merkt ze op en dat is het.

Dit alles kan stressverlagend werken! De beste oplossing is dus met veel aandacht je biertje, wijntje of watertje uit te drinken. Prost!

Tijd voor de gezamenlijke opdracht: overtuig Godfried en de Acanti met een lied van je muzikale talenten. Daar gaan we …

Op de tonen van 'Du' van Peter Maffay

In je partituren staan zo veel verschillende noten.

De noten die wij zo graag zingen.

Jij bent de dirigent die bij ons past.

Wij leven alleen nog voor jouw muziek.

  

Jij bent de dirigent, de dirigent

Van ons leven.

Jij, jij alleen kan dit invullen.

Jij alleen kan ons verstaan.

Wij zullen nooit van je weggaan.

  

Sinds wij zingen bij Acantus is ons leven zo vol kleur.

En het is alleen door jouw koor.

Wat er ook gebeuren mag, wij blijven bij jouw koor.

We laten jullie nooit in de steek.

  

Jij bent de dirigent, …

  

We willen je iets zeggen.

Wat we nog nooit tegen geen enkele dirigent gezegd hebben.

Jij bent de ware, ja jij alleen.

We zullen je nooit verlaten.

Jij zult altijd de ware blijven, altijd, altijd, alleen jij.

  

We willen je iets zeggen.

Wat we nog nooit tegen geen enkele dirigent gezegd hebben

Wij zijn fan jou

En van je koor

We willen er nooit mee stoppen, nooit, alleen jouw koor.

Wie we ook zijn,

Wat we ook doen,

Wij hebben één doel,

En dat doel ben jij, ben jij, alleen jij.

  

Wij kunnen niet zeggen wat jij voor ons bent.

Zeg alleen dat je niet verder dirigeert zonder ons.

Zonder jouw koren leven, dat kan niet meer voor ons.

Niets kan ons scheiden van jou.   

Jij bent de dirigent, …

Na een hartelijk en warm applaus konden de drie kandidaat-koorleden gedoopt worden, ze zijn nu onafscheidelijk verbonden met Acantus!

Gerd Wenmeekers
Keulse impressies

"Het is naar de fotograaf dat je moet kijken"

Trio van plezante mannen

Duo van plezante mannen

Lachebekjes

"Ik wil ook op de foto"

Wim zegt: "Een 'O' moet je met ronde mond zingen"

Piet De Smet
Mijn naam is ...

Mijn naam is Isabelle Copejans. Ik ben geboren en bijna altijd getogen in Beveren (buiten een omzwerving van 13 jaar). Mijn ouders hadden een kruidenierswinkeltje in de Heiveldstraat. Toen ik 5 jaar was, zijn ze ermee gestopt, omdat de grootwarenhuizen in Beveren kwamen, zoals “de Mon” op het IJzerhand. Dan zijn we 2 huizen verder gaan wonen in de Heiveldstraat.

Ik heb nog een 2 jaar oudere broer. Ik ben naar school geweest in Beveren (kleuter- en lagere school) en de humaniora heb ik in Melsele gedaan in het Hofke van Melsele (O.-L.-Vrouw van Gaverlandinstituut). Daarna ben ik logopedie gaan studeren in Antwerpen. Ik ben nog altijd blij dat ik deze richting gekozen heb, het is een heel brede opleiding, en het is een afwisselend beroep. Je kan er uiteindelijk nog veel kanten mee uit. In 2011 ben ik gespecialiseerd in stotteren, en nu begeleid ik mensen die stotteren in mijn praktijk thuis als zelfstandige in bijberoep.

Na mijn opleiding ben ik enkele jaren in Antwerpen gaan wonen, in Merksplas, omdat ik een vaste job had in Beerse. Maar … ik ben terug naar Beveren verhuisd, omdat ik het hier niet kon missen.

Nu werk ik al lange tijd in het onderwijs als logopediste (al 28 jaar, naar het schijnt), en thuis heb ik  dan ook mijn praktijk voor logopedie, shiatsu en familieopstellingen. Als hobby ga ik graag fietsen, dansen, en ook doe ik graag taiji.

Ik heb ook een zoon Jan, die is ondertussen al 21 jaar. Hij zit al 4 jaar op kot in Gent. Ik heb hem grotendeels alleen opgevoed, en hij doet het heel goed.

Velen hebben me al gevraagd hoe ik erbij kom om bij Acantus te zingen. Zie hier mijn antwoord: gewoon uit goesting, om me te uiten via mijn stem, en me daardoor be­ter te voelen.

Vroeger heb ik niet veel gezongen. Muziek en zingen werd me niet met de paplepel ingegeven, maar het zat precies wel in me. Nu heb ik heel veel plezier in zingen. Ook weet ik dat ik nog heel veel kan leren, Acantus gaat mij hierbij wel helpen, denk ik, en ik ben daar heel dankbaar om. Ik heb nog geen moment spijt gehad dat ik bij het koor gekomen ben. Het is een leuke bende. En natuurlijk … na de doop….. humhum …. voel ik me helemaal opgenomen in de groep ;) .

Isabelle Copejans
Twee koormeisjes bij Sunset

Twee koormeisjes willen een toast uitbrengen als dank …

Eerst Martine!

Ik toast

op de jarenlange onvoorwaardelijke hechte koorvriendschap die we mochten ervaren;

op alle onvergetelijke momenten en muzikale hoogtepunten;

op de bestuursleden van vroeger en nu; op de werkgroepen en hemelcomités, met dank voor hun inzet;

op onze dirigent, de grote drijfkracht van ons koor; op zijn laatste kaart schreef ik:”Jij verdient een medaille voor moed en zelfopoffering!”;

op de magie, zoals wij ooit zongen bij magisch Antwerpen, vooral op het magisch gegeven, waarbij zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende stemmen, samen gaan zingen op een plein of een kathedraal ergens in Europa, op de bus … Het is de magie die ons verbindt!

  

En dan is Bea aan het woord!

  

Ik beaam wat Martine verwoordde, en ik wil er nog enkele bedankingen aan toevoegen.

Ik dank

Bert Mendonck, de man die me in 1982 uitgenodigd en gestimuleerd heeft in het toenmalige Sint-Martinuskoor te komen zingen, niettegenstaande ik toen geen noot muziek kende. Hij liet me luisteren naar de eerste elpee van het koor en ik was meteen verkocht. Bij de eerste repetitie was Godfried nog in het leger, Martine was er nog niet bij, het koor werd gedirigeerd door Johan Van Bouwelen. Intussen zing ik nog steeds in het koor en dit heeft al veel kleur aan mijn leven gegeven. Bedankt Bert!

  

Martine, en ik wil haar in de bloemetjes zetten! Martine is al 35 jaar mijn trouwe boezem-alt en -vriendin! Dank je, Martine, dat je dit feestje samen met mij wilde organiseren.

  

Godfried, voor alle mooie muzikale momenten, repetities en concerten, voor de jarenlange vriendschap!

  

Last but not least mijn man, Guido, voor de vrijheid die ik kreeg om naar alle kooractiviteiten te komen, en ondertussen ons gezin draaiende te houden, bedankt Guido! Vooraleer we het glas heffen, wil ik afronden met een spreuk … Hier in het Veer staat een mooie spreuk op de muur geschreven 'L’amour se frappe à la porte', en ik zou er graag aan toevoegen 'La musique réchauffe toujours nos cœurs!'

Twee meisjes in ’t VEER

keken ’s avonds DANKBAAR om en waren TEVREE

voor de warme genegenheid, de speech, het lied en de geschenken (en ook voor de weergoden!)

We richtten hoopvol onze blik naar het  Oosten, de SUNRISE?

voor de komende muzikale jaren.

Een bladzijde slaat voor ons om…

Martine De Rycke en Bea Claus
Martine en Bea 70 jaar alt

Lied voor Martine en Bea, op de melodie van “O Dorothea”.

  

Locatie: Tielrode Veer, 20 augustus 2018, reden: samen 70 jaar alt (en kléín beetje pensioen)

  

Al wie wil horen een nieuw lied

Van wat er te Bev’ren in Acantus is geschied

Twee mooie vrouwen, zij zingen samen alt

Dat is iets wat ons zeer bevalt (2x)

  

Zestig lentes telt dit paar

Toch zingen zij beiden nu al zeventig jaar

Van winters en zomers, twee meisjes op het strand,

En sloegen bladzijden om met hun hand (2x)

   

Refrein op tempo:  oooooh, Martine en Bea (4x)

   

Zij hebben beiden hard gewerkt

Martine met kleuters aan 't begin van hun traject

En Bea aan ’t einde, met ouderen op rust

Genieten zij nu zelf, van hun eigen rust (2x)

   

Feestje ter ere van ‘t pensioen

Dat willen wij niet missen, nog voor geen miljoen,

Wij komen van verre van bij en naar

Om dit mirakel te zien voorwaar (2x)

   

Refrein op tempo:  oooooh, Martine en Bea (4x)

   

Lieve dames lage alt,

Bedankt, fluwelen stemmen als ‘n single malt

Wij heffen het glaasje en zingen jullie toe

Blijf zingen, vriendinnen, wij raken het nooit moe (2x)

   

Laatste refrein, twee maal: Próóst, Martine en Bea (4x)

Marja van Kooten
Afscheid van Marc

Beveren, 8 september 2018

Op de tonen van 'Lili Marleen'

Daar bij de bassen, aan de linkerkant

Komt er een gat want daar zit nu niemand

Hij was er altijd, het doet pijn

Het is niet fijn, het moest zo zijn

't wordt leger in de ark

Zo zonder onze Marc

 

Eerst was hij tenor, dat was maar voor de proef

Pas bij de bassen werd hij echt een troef

Altijd alert, geconcentreerd

Als eerste bas, erg gewaardeerd

Hij zong echt als een vink

Onze Marc Oosterlinck

 

Bij Canteclaer viel hij voor een sopraan

Dat werd zijn lief zijn Rita nu voortaan

Kathy en Peter, zagen 't licht

Hebben ook een gezin gesticht

't loopt allemaal heel flink

Bij de clan Oosterlinck

 

Nu heb je tijd zat voor een glaasje wijn

Jij moet niet meer op de repetitie zijn

Nu staan wij hier, vervuld van smart

We koest'ren jou diep in ons hart

Maar wij houden ons stark

Vaarwel, aan onze Marc

 

Nu staan wij hier, vervuld van smart

We koest'ren jou diep in ons hart

Maar wij houden ons stark

Vaarwel, aan onze Marc

Piet De Smet
Come sailing away with the B-team

De B-ploeg heeft het dit jaar heel zwaar. Langs de ene kant ons teerfeest en voor sommigen ook nog eens de hemel. Maar de B-ploeg is een sterk team. Na veel vergaderen komt alles zoals altijd weer in de plooien.

Voor het teerfeest hebben we deze keer een fantastische voorzitter: Herman, de man van Karina (sopraan). Hij geeft ons telkens weer super verzorgde verslagen om U tegen te zeggen. Volgens mij maakt hij het verslag ’s nachts want ’s anderendaags zit het al in onze mailbox!

 

We waren vrij snel overtuigd dat we het thema Love Boat gingen nemen. Onze fantasie sloeg snel op hol en de ideeën kwamen binnen gevloeid. Ja, ja, we zijn ervan overtuigd dat dit weer een knaller zal worden. Ons Helga is onze componist van dienst en beloofde een leuke tekst op de melodie van ”Daar was laatst een meisje loos” te maken. De eerstvolgende vergadering was wonder boven wonder het liedje van Helga al klaar. We hadden een locatie, we wisten wat we gingen doen en wat we zouden eten.

 

Natuurlijk, het belangrijkste was nu nog de uitnodigingen maken. Gelukkig hebben we heel wat creatieve mensen uit het onderwijs zoals Wim Lambrechts, man van alt Ingeborg en Ann Meersman, vrouw van tenor Wim. Zij hebben samen deze mooie uitnodiging in elkaar gebokst.

Dus alles was klaar en we beslisten om op donderdag 23 augustus in “DEN HEMEL” te repeteren  en daarna op de koorrepetitie rond 22.10 uur binnen te vallen. We  hebben wat afgelachen tijdens onze repetitie. Gerda, vrouw van tenor Dirk, ik dus, had voor een choreografie gezorgd en had ook nog wat attributen meegebracht. Nu was onze act compleet. Heel ons team, en we waren met velen, deed heel enthousiast mee tijdens de repetitie. Ik denk dat we boven de bassen uit kwamen. Niet de bassen van het koor hé, maar de bassen die te horen waren van de tent op de grote markt.

 

We hadden maar één probleem: we kenden onze tekst van het lied niet vanbuiten. Daarom hadden we niet beter gevon­den dan de tekst op de rug van onze voorganger te hangen. Alleen Guido, man van alt Bea, had pech, want die zat van voor. Of hij gezongen of geplaybackt heeft dat weet ik niet.

 

Na onze repetitie trokken we dus tegen 22.10 uur naar de academie om het koor te verrassen. Het was nogal een zicht toen we massaal over de straat liepen MET onze tekst op onze rug. Daar aangekomen moesten we wel heel stil zijn, want de deuren van het repetitielokaal stonden open. Voor B-leden is stil zijn HEEL moeilijk!! Ik durf toch te zeggen dat we een goeie act hebben neergezet. Proficiat aan al mijn mede-B – maatjes. Wij hebben er alvast van genoten en ik hoop jullie ook?

 

Wat de rest  van ons feest inhoudt, wil ik graag nog even als verrassing houden.

Het B-team  hoopt jullie allen te mogen begroeten op ons teerfeest!

  

WE "LOVE BOAT” YOU!

Gerda Bosman van het B-team
Met de B-ploeg op de Love Boat
 

Melodie: “Daar was laatst een meisje loos”

 

’t B-koor nodigt jullie uit

om te gaan varen, om te gaan varen

’t B-koor nodigt jullie uit

om te gaan varen, maar niet op een schuit!

 

’t Is wel aan het Scheld te doen

op linkeroever, op linkeroever,

’t is wel aan het Scheld te doen

op linkeroever, aan ’t water, in ‘t groen.

 

We brengen jullie in een roes

Kom naar ons feestje, kom naar ons feestje

We brengen jullie in een roes

Kom naar ons feest met show, eten en booze!

 

Schrijf je in, en doe dat vlug

Dan kun je vieren, dan kun je vieren,

Schrijf je in, en doe dat vlug

Dan kun je vieren met ons op de brug!

 

Matrozen naast de kapitein

Op onze Love Boat, op onze Love Boat

Matrozen naast de kapitein

Op onze B-Boat, daar moet je echt zijn!

Helga De Dobbeleer
Avondwandeling

Het glooiend , groene landschap

fluit

een langgerekt schemerlied.

Wulps, soms wispelturig

slingert

de beek zich in de greep

van haar oevers.

Zie

hoe de lage zon bij avondschemering

haar beloop verzilvert.

Knotwilgen

met hun knokige takken en

tegelijk sierlijk dansende twijgen

luisteren

naar ’t gestoei van het water.

De stilte van de avond blijft

Schemeren in mijn gedachten

en kijkt – nog even –

lachend om.

Bea Claus, 27 augustus 2018
Koorkalender
Zaterdag 6 oktober 2018 10.00 uur Koorweekeinde te Drongen
Zondag 7 oktober 2018 17.00 uur Einde koorweekende te Drongen
Zaterdag 13 oktober 2018 18.30 uur Koorfeest door de B-ploeg
Zondag 21 oktober 2018 13.30 uur, Atletiekpiste Slotceremonie Levensloop
Vrijdag 9 november 2018 20.00 uur Concert Requiem Duruflé St Martinuskerk Beveren
Zaterdag 10 november 2018 20.00 uur Concert Requiem Duruflé St Martinuskerk Beveren
Donderdag 1 november 2018 11.00 uur Mis Allerheiligen
zaterdag 10 november 2018 20.00 uur Concert n.a.v. 100 jaar Wapenstilstand WO I met o.a. het Requiem van Duruflé
Zondag 11 november 2018 11.00 uur Misviering in het kader van 100 jaar einde van WO I, Axis Vredesgenootschap
Zondag 24 december 2017 Middernachtmis
Gerd Wenmeekers
Familienieuws
    Wij verwelkomen

    Sarah De Smedt, sopraan

    Gert Braspenning, tenor


    Wij nemen in het koor afscheid van

    Marc Oosterlinck

    Wij bieden onze oprechte deelneming aan

    bij het overlijden op 3 september 2018 van Maria Heyndrickx, (schoon)moeder van Martine en Godfried


Gerd Wenmeekers
Verjaardagskalender
Marja van Kooten 19 september
Annemie Anné 25 oktober
Gerd Wenmeekers 26 oktober
Rik Daghelet 30 oktober
Sarah De Smedt 2 november
Bea Claus 20 november
Wim Tachelet 24 november
Frie Van Rossen 25 november
Koen Mols 17 december
   
   
   
   
Hugo Daems 24 december
Wilfried Van de Velde 25 december
Lieve De Munck 2 januari
Katrijn De Bock 4 januari
Tim Bals 6 januari
Lucia De Cauwer 7 januari
Gert Braspenning 19 januari
   
Jurgen Toune 3 februari
Paul Ghyssaert 7 februari
Gerda Mouton 17 februari
   
   
   
Gerd Wenmeekers